IK NEEM JE MEE naar het Bredene van mijn tienerjaren. Radio Veronica
speelt onze dagen vol, ook in
Bredene proberen jongens er als John Lennon en de zijnen uit te zien. Coiffeurs houden we 't liefst ver van ons af. Mong Beirens bijvoorbeeld vraagt alleen maar pro forma hoe
je je haar gesneden wil zien. In de spiegel
zie je na afloop dat je coupe gewoon een replica is van die van je vader.
Onder het jeugd verspreidt zich het gerucht dat er
in ’t Dorp een coiffeur is die daarin redelijker is. Wij op onze velo daar naartoe. En kijk, het gerucht blijkt te kloppen, Jef Declercq luistert aandachtig naar onze wensen en zoekt, als een behendige politicus,
naar een compromis tussen de haartooi die wij als ideaal vooropstellen en
datgene wat voor onze vaders nog net aanvaardbaar is. Als Lennon zien
we er achteraf wel niet uit, maar toch.
Ik ben er Jef nog altijd dankbaar
voor, zo dankbaar dat ik hem in
Wackerbout staande houd en vraag of hij nog altijd in de sector van
de haarkapperij actief is. Neen, dat is hij niet, hij is gepensioneerd. Ik vertel hem wat hierboven staat en raak een gevoelige snaar. ‘Wel,’
zegt hij, ‘weet je wat? Loop eens langs, dan zet ik er nog eens
de schaar in, for old times sake.’
Zo komt het dat ik vele decennia later nog eens in dezelfde
coiffeurstoel terechtkom. Met dezelfde schaar zoekt
Jef Declercq weer naar een aanvaardbaar compromis, nu niet tussen mijn haarinzichten en die van mijn vader, maar tussen
zijn stielkennis en zijn ogen die er ook niet op vooruitgaan. Neen, hij wil geen geld, het is een vriendendienst. Hij
houdt de schuif van het oude toonbankje gesloten. Had ik nog een briefje van twintig frank op zak gehad, dan…
(Jef Declercq is intussen overleden. Mocht iemand me geboorte- en sterfjaar van Jef meedelen dan voeg ik die toe aan dit stuk. Mail naar liefkemores@telenet.be⇲.)
[Dit verhaal dateert van 2012. In 2024 redigeer ik het opnieuw, ten behoeve van de FB-groep Bredene Retro.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten