Bijeenkomst van de wielerclub de Duinensprinters in Café du Littoral (Duinenstraat, Bredene) van waardin Alida. De man op de eerste rij, helemaal links is mijn grootvader Edmond Vandekerckhove. Alida is de vrouw met het bolletjeschort.
HET WERK, dat nochtans altijd voorrang heeft, wordt neergelegd. Vader en ik steken haastig de straat over, daar bevindt zich café Littoral en daar flikkert het testbeeld. In het achterzaaltje zitten enkele mannen te wachten. M'n papa bestelt een pils van het merk White Star. Zelf krijg ik een glas gevuld met kleurstoffen die vandaag verboden zijn. De stoelen kraken, de mannen steken een sigaret op en ik mag meeroken, zij het passief. Het testbeeld wordt nu en dan verstoord door schuine strepen. Waarop Alida van achter de tapkast komt en de TV een dreun geeft. Opeens krijgen we een straat te zien. Dwars over de straatbreedte een witte streep, daarboven hangt Arrivée. Soms steekt iemand die straat over en daarmee moeten we het doen. Na enige mislukte pogingen horen we een stem die zegt dat we op de renners wachten. Ik heb een gele snor van de limonade. We wachten. Vader zegt dat de Ronde van Frankrijk op maat van de Fransen gemaakt is, wat verklaart waarom de Belgen er niets van bakken. Dat blijkt uit het klassement dat de reporter ons voorleest en waarmee het wachten gedood wordt. Opeens gaat de stem van de reporter in overdrive, passerende moto’s duiden erop dat de renners in aantocht zijn. Vervolgens zien we een zootje dat op de meet afstevent en een renner die zijn hand omhoog steekt. In het geharrewar valt de stem van de reporter weg, waardoor we moeten gissen wie wint. 't Zal wel weer een Fransman zijn.
Papa en ik steken de straat weer over en we vervolgen onze werkzaamheden — in die tijd roept kinderarbeid bij niemand weerstand op en bij de Bredense middenstand nog 't minst van al. Enkele uren later fietst een jongen door de Duinenstraat die Tour de France roept en Uitslag van de rit. Hij verkoopt de speciale editie van Het Volk, krantje dat vlak na de arrivée met vliegtuigjes in Vlaamse beemden gedropt wordt, waarna loopjongens het tot bij de nieuwsgierige massa’s brengen. Vader kijkt wie op Alida’s TV als eerste over de streep gereden heeft en ik zoek de muis in de strip van Thomas Pips. Om acht uur ga ik naar bed met de even geruststellende als beangstigende gedachte dat morgen alles weer 't zelfde zal zijn.
P.S. Wat ik in die tijd niet weten kon is dat het cursiefje onder de cartoon, ondertekend met Thomas Pips, van de hand was van Michel Casteels, een Gentse journalist die ik dik twintig jaar later persoonlijk leerde kennen. Mijn herinneringen aan die mens schreef ik neer in Herinneringen aan journalist Michel Casteels, a.k.a. Piet Korrel↗︎.
[Dit stukje dateert oorspronkelijk van 2012. In 2024 redigeer ik het opnieuw ten behoeve van de FB-groep Bredene Retro.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten