 |
Michel Casteels, rechts op de foto naast voetballer Freddy Chaves (links) en Albert Brysse↗︎, auteur van ‘Een kind van de Muide, herinneringen van een kwajongen aan de havenkant’. Rechts boven: in 2006 wordt er een prior postzegel aan Michel Casteels gewijd. Rechts onder: Piet Korrel zoals Marc Sleen hem zag. |
Omdat ik onlangs te weten kwam dat ik verwant ben aan Hélène Maréchal↗︎ verdiep ik me momenteel in haar biografie (°). Daarin blijft mijn oog hangen aan een passage die een herinnering oproept:
In 1970, kort na haar 76e verjaardag werd ze opgenomen in het Bijlokeziekenhuis. Volgens de journalist Piet Korrel, die haar goed kende en veel contact met haar had, heeft ze tijdens de laatste dagen van haar leven vaak geweend.
Piet Korrel! Ik heb die mens gekend. Dat was ik compleet vergeten, maar nu springt het fris & monter weer naar boven.
We bevinden ons in Gent, midden de jaren zeventig. Het milieu is links. In de nasleep van Mei 68 leiden we een activistisch leven. En we feesten graag. Op zo’n feestje tekent onze vriendin Nadine Crappé↗︎ (1935-1999) present met Michel Casteels↗︎ (1917-1996), haar nieuwe lief. Ik ben een jonge dertiger, Nadine is een knappe veertiger, Michel ziet er ouder dan zestig uit en… drinkt iedereen onder tafel. Kort daarna gaat Nadine op reis. Ze vraagt me een beetje op Michel te letten, want ja, hij is toch een ietwat oudere alleenstaande die zich in haar afwezigheid misschien wel eenzaam voelt. Zo komt het dat ik op een dag de hoorn opneem (ja, in die tijd hadden telefoons een hoorn.) Aan de andere kant van de lijn hoor ik luide muziek, joelende mensen en Michel die me jolig meedeelt dat ik altijd welkom ben, dat er bij hem thuis altijd wel iets te beleven valt, dat hij vlug weer moet neerleggen, want… de polonaise wacht niet.
Lang duurt het niet tussen Nadine en Michel. Hun affaire haalt bij wijze van spreken ’t einde van die polonaise niet. Ze gaan weer hun eigen weg, waarbij ze eigen sporen nalaten. Nadine Crappé krijgt een straat naar haar genoemd; Gent organiseert tussen 1993 en 2015 jaarlijks een ‘Michel Casteelsprijs voor cursiefjes’.
In de tijd van die polonaise werk ik bij Speurder in Ledeberg↗︎. Ik ga er over de publiciteit van dat filiaalbedrijf en in die functie krijg ik wekelijks een stapel reclamebladen uit heel Vlaanderen op mijn bureau. Ledeberg adverteert in De streekkrant E3. Daarin staat ook Op de korrel↗︎ een cursiefje dat Michel Casteels wekelijks schrijft. (°°) Daardoor leer ik hem tijdens m'n werkuren kennen als de goede verteller die hij is. Ik zoek een stukje om dat te demonstreren en stoot in de Persblog↗︎ op een passage waarin Piet Korrel het over oud worden heeft:
Lang duurt het niet tussen Nadine en Michel. Hun affaire haalt bij wijze van spreken ’t einde van die polonaise niet. Ze gaan weer hun eigen weg, waarbij ze eigen sporen nalaten. Nadine Crappé krijgt een straat naar haar genoemd; Gent organiseert tussen 1993 en 2015 jaarlijks een ‘Michel Casteelsprijs voor cursiefjes’.
In de tijd van die polonaise werk ik bij Speurder in Ledeberg↗︎. Ik ga er over de publiciteit van dat filiaalbedrijf en in die functie krijg ik wekelijks een stapel reclamebladen uit heel Vlaanderen op mijn bureau. Ledeberg adverteert in De streekkrant E3. Daarin staat ook Op de korrel↗︎ een cursiefje dat Michel Casteels wekelijks schrijft. (°°) Daardoor leer ik hem tijdens m'n werkuren kennen als de goede verteller die hij is. Ik zoek een stukje om dat te demonstreren en stoot in de Persblog↗︎ op een passage waarin Piet Korrel het over oud worden heeft:
Dat stoort mij niet, maar kijk, nu spuit er water uit mijn rechteroog, de traanklier is verstopt en de wimpers groeien naar binnen in plaats van naar buiten. Ik ben er een eerste keer aan geopereerd in januari, de dokter stelde voor om de tweede operatie te doen voor de Gentse Feesten, maar ik zei nee, binst de Gentse Feesten zuip ik nog mijn goesting. Want het kan ook iets met drinken te maken hebben. Als ik veel gedronken heb, hoor ik rechts soms niet. Het is komiek voor iemand die links denkt, al mijn kwalen zijn rechts.
P.S. Lang voordat ik Michel Casteels leerde kennen, had ik al stukjes van hem gelezen. Ik was toen nog een kind en kon niet weten dat het cursiefje in ‘het rondegazetje’, ondertekend met Thomas Pips, van zijn hand was. Over dat rondegazetje schreef ik eerder al Hoe de Ronde van Frankrijk eruit zag bij Alida↗︎.
(°) Eric Bauwens: Lène. Hélène Maréchal: tussen toneel en liefdadigheid, Skribis-Mirto Print, 2019, paperback, ISBN 978 94 2944 47 4, 88 Blz, 100 illustraties.
(°°) Ook in Oostende was er zo’n fenomeen aan ’t werk. Net als Casteels begon hij zijn krantenloopbaan trouwens als letterzetter. Daar heette het advertentieblad TIPS en de stukjesschrijver was journalist Herman Moerman↗︎. Toen ik in 1988 aan de slag ging bij Het Visserijblad↗︎ liet ik me door types als Casteels en Moerman inspireren in een rubriek die later deze blog zou worden: De Laatste Vuurtorenwachter.
(°°) Ook in Oostende was er zo’n fenomeen aan ’t werk. Net als Casteels begon hij zijn krantenloopbaan trouwens als letterzetter. Daar heette het advertentieblad TIPS en de stukjesschrijver was journalist Herman Moerman↗︎. Toen ik in 1988 aan de slag ging bij Het Visserijblad↗︎ liet ik me door types als Casteels en Moerman inspireren in een rubriek die later deze blog zou worden: De Laatste Vuurtorenwachter.
Sinds kort is er op Facebook een pagina Flor in spoken word. Hij dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen beter kenbaar te maken. Wie op Facebook zit, klikt hier↗︎.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten