zondag 20 augustus 2017

Verdraagzame Jehova’s getuige

IN DM ZOMERUUR, zaterdagse katern van de krant De Morgen, staat op 12 augustus een interview met Nadia Merregaert, een Vlaamse die beeldhouwt onder haar moeders naam, Naveau.
Nadia Naveau woont met haar echtgenoot in Saint-Bonnet-Tronçais en het interview maakt deel uit van een reeks waarin Rik Van Puymbroeck Vlamingen ondervraagt die (deels) in Frankrijk wonen. Ik volg de reeks omdat ik er al eens oude bekenden in tegenkom (Stefan Hertmans, Michiel Hendryckx), en ook omdat ik daar zelf een huisje heb, waarin ik zou wonen, ware het niet dat de liefde er inmiddels anders over beschikt heeft.
Haar vader is professor microbiologie en virologie geweest aan de Universiteit van Antwerpen. Het gezin verhuist naar de Verenigde Staten en komt uiteindelijk naar Vlaanderen terug, naar Mol, waar vader gaat werken in het Studiecentrum voor Kernenergie.
De interviewer noteert nog iets. Nadia: ‘Mijn ouders zijn getuigen van Jehova en zo ben ik dus opgevoed. Streng, tot op een bepaalde leeftijd toch van de wereld afgesloten.’ Als kind is ze van deur tot deur gegaan met tijdschriften als De Wachttoren [niet te verwaren met De Laatste Vuurtorenwachter] en Ontwaakt!.’
Van dat geloof is ze inmiddels wel af: ‘En stilaan zijn de gesprekken gevolgd. Uiteraard. Ik ken veel families waar die gesprekken tot breuken hebben geleid, maar niet bij ons. Het gekke vind ik zelf dat mijn vader, professor microbiologie, heel overtuigd is. Ik heb hem daar al naar gevraagd en hij zegt dat hij die twee zaken gescheiden houdt. Wetenschap en geloof. Ze blijven overtuigd. Maar we zijn close gebleven.’
Waarmee het woord van Karel van het Reve ook in geloofskwesties bewaarheid wordt: Het zijn geen politieke of levensbeschouwelijke grenzen, maar moeilijk definieerbare zaken als gevoel voor proporties, smaak, fatsoen, redelijkheid, een zekere persoonlijke halsstarrigheid ook, die de beschaving van de barbarij scheiden.’

Geen opmerkingen: