We worden oud

Ik denk dat ik ermee opgehouden ben. Of 't zou moeten zijn dat ik me nog kan herpakken. Dat laatste blijf ik wel hopen, want ik maak mezelf graag wijs dat ik het joggen weer opneem op de dag dat ik 70 word. Da’s in februari, wat me toelaat nog enkele maanden te trunten.
Hopelijk sneeuwt het op die dag niet, want alle redenen zijn goed om in mijn zetel te blijven zitten: ’t is te laat, te vroeg, te nat, te droog, te donker, te koud, te warm… Ik heb nog maar pas gegeten of ik moet nog eten… Ik heb een verkoudheid of er is er een op komst… Ik heb hier een pijntje of dreig er daar eentje te krijgen… De gevolgen zijn ernaar. Conditie vervliegt, spiermassa verdwijnt, gewicht explodeert, buikje wordt buik, diabetes loert om de hoek en daarachter verschuilen zich talrijke hart- en vaatziekten. (En wie dat alles overleeft krijgt alzheimer.)

Oud worden. Enkele jaren geleden werd hier in het park een fitnessparcours aangebracht. Goed initiatief, dacht ik, en ik maakte er meteen gebruik van. Starten deed ik aan de turnbar, een hoog horizontaal aangebrachte ladder waaraan je je hangend, sport na sport, van de ene naar de andere kant manoeuvreert. Ik koos voor dat toestel omdat ik daar in mijn jeugd goed in was. Sterke armspieren, kinderspel.

Ik klom tot boven, hing me aan de eerste sport en… bleef daar onbeweeglijk hangen. Ik had moeite om te begrijpen wat er aan de hand was. Er passeerde een wandelaar die zich duidelijk afvroeg wat ik daar zolang hing te doen. Ik probeerde de indruk te wekken dat ik dat regelmatig deed, een tijd lang aan de turnbar hangen, dat het een vorm van yoga was, een yoga die hij niet kende, hangyoga. Zodra hij uit het zicht was haalde ik alles uit de kast, wat resulteerde in enig gewiebel, maar de tweede sport bleef ook al wiebelend buiten mijn bereik. Intussen overviel mij een even diepzinnige als verschrikkelijke gedachte: ik ben zelf nog in leven, maar mijn armspieren zijn alreeds tot stof & as vergaan! 
Er passeerden weer wandelaars. Ik wachtte tot ze ver genoeg waren en liet me vallen. De daaropvolgende twee jaar had ik verrekt veel pijn aan de schouders.

Flor Vandekerckhove