[Gisteren post ik hier⇲ een poëem van de
Amerikaanse dichter Billy Collins⇲ en daarnaast plaats ik mijn
vertaling van dat mooie gedicht.Omdat de stapels de pan uitswingen
komt er een nieuwe huisregel. Telkens er een nieuw boek binnenkomt gaat een
ander de deur uit. Als eerste vertrekt een boek waarvan ik niet eens weet hoe
& waar ik het ooit verworven heb. Nooit gelezen en dat zal ook nooit gebeuren.
Ik trek ermee naar zo’n boekenruilkastje. Daar onderdruk ik de neiging om in
ruil een ander boek mee te nemen.
‘s Nachts denk ik: daar valt toch een verhaal van te maken. Hoe luidt
de titel van dat boek ook weer? En de nacht doet wat hij doet, hij nestelt zich
in mijn brein met de vraag: hoe heet dat
boek?! Slapeloosheid! Obsessie! Writer’s Block! In alle vroegte trek ik weer naar het kastje om
te kijken hoe dat boek heet. Vlak voor ik daar aankom zie ik hoe het alter ego
van Billy Collins mijn boek meeneemt. Omdat dit verhaal geïnspireerd wordt door
Collins’ gedicht I Go Back To The House
For A Book weet ik dat ik nu even moet wachten. Drie minuten later constateer
ik dat de dichter niet gelogen heeft. Daar komt Collins zelf in
het kastje kijken. Te laat, net als ik: mijn boek is weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten