maandag 15 juli 2019

Finissage

— Flor Vandekerckhove en Luc Martinsen. Het schilderij heet Nooit meer drinken. (foto Jo Clauwaert) —

Mijn ouwe maat Luc Martinsen stelt zijn schilderijen tentoon. Hij nodigt me uit om aan de vernissage te participeren. Frank Decerf leidt in en de nieuwe Oostendse burgemeester opent het drankgelag. Ik denk: Frank én die nieuwe burgemeester, op één avond, op één plek, samen, dat kan ik niet aan. Ik laat de kelk aan mij voorbijgaan.
Omdat een duivelszak nooit vol is, volgt na de tentoonstellingsperiode nog een finissage. Die had ik, eerlijk gezegd, niet zien afkomen, een finissage. Luc komt me persoonlijk uitnodigen. Ik zeg hem wat me van de vernissage weggehouden heeft. Had hij het niet gedacht!
Naar de finissage kan je komen, zegt Luc, de kans is gering dat Decerf en die nieuwe burgemeester daar samen present tekenen. Nu heeft hij me goed liggen.
23 juni, 18 uur. Nergens vind ik een paar gelijke sokken, nergens een gestreken hemd. De schoensmeer blijkt versteend. Een blik door 't raam leert me dat er nergens in de straat een elektrische deelstep gestationeerd staat die me naar de finissage kan rijden. Ik blijf thuis. Schaars gekleed (marcelleke, propere onderbroek, blauwe en zwarte sok) schrijf ik in één ruk Mijn persoonlijke poëtica neer, een waar meesterwerk in het genre van het zeer korte verhaal. Het eindigt met de woorden It’s literature stupid. Een finissage die kan tellen.
Flor Vandekerckhove



Wat ik die avond ook doe 
is een gedicht 
op de podcast zetten. 
Het heet 
De eerste zon 
en ’t is een hommage 
aan kunstschilder 
Luc Martinsen (foto)
en zijn bende. 
U doet er goed aan 
1s te luisteren: 

Geen opmerkingen: