Hittegolf. Onder de arm tors ik Lust for Life, een kunstboek (°). M’n
buren — De Laatste Kraanman, De Laatste Hartpatiënt en De Laatste Weduwe —
staan te keuvelen. Ik toon hen, vooraan in het boek, Liekens’ opdracht: Voor
De Laatste Vuurtorenwachter. Hun aandacht gaat meteen naar de tekening.
Volgens hen is dat de duivel! En wanneer ik ook nog zeg waar ik het boek
vandaan haal — Geeraard Duivelsteen↗︎
— wordt elke discussie zinloos. Iemand voert Robert Johnson↗︎ aan, iemand anders haalt er Nick Cave↗︎ bij … Tom Liekens is de duivel.
Kunnen we God afbeelden, dan zijn we hem ook. Is
dat niet waar kunstenaars naar streven? En is de duivel niet het personage dat
erom gestraft wordt? In het boek citeert iemand Picasso: ‘Schilderen is geen
esthetische handeling. Het is een vorm van magie (…)’ en verder ‘Het is
een manier om de macht te grijpen (…)’ Magie. Macht.
Een
van Liekens’ werken heet Delacroix’s Dream: ‘Werd
de Franse schilder Eugène Delacroix in zijn negentiende-eeuwse visioenen
achtervolgd door het beeld van één ultiem werk? (…) Het schilderij dat hij
nooit kon of mocht maken (…)’ Geldt dat ook voor Tom Liekens? Wordt Liekens achtervolgd door het doek dat hij niet kan/mag maken?
Ik
overloop wat ik tot hier geschreven heb. Pfff, bombastisch.
Ik die zo naar lichtvoetigheid streef. Ik
probeer het op de valreep goed te krijgen en doorblader m'n notities van
die dag. Daarin lees ik wat ik op de terugweg op eigendommen van de
Belgische spoorwegen heb zien staan: MEHOR ! RATSE ! MENS !
(°) Lust for life. Uitg. Stockmans, Duffel. N.a.v. de gelijknamige
tentoonstelling van Tom Liekens in De Zwarte Panter in A’pen in 2016. 80 pp. ©
De Vrienden van de Zwarte Panter, Antwerpen, 2016. Tom Liekens exposeert nog
tot 28 juli in het Duivelsteen in Gent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten