vrijdag 26 juli 2019

Tom Liekens is de Duivel


Hittegolf. Onder de arm tors ik Lust for Life, een kunstboek (°). M’n buren — De Laatste Kraanman, De Laatste Hartpatiënt en De Laatste Weduwe — staan te keuvelen. Ik toon hen, vooraan in het boek, Liekens’ opdracht: Voor De Laatste Vuurtorenwachter. Hun aandacht gaat meteen naar de tekening. Volgens hen is dat de duivel! En wanneer ik ook nog zeg waar ik het boek vandaan haal — Geeraard Duivelsteen↗︎ — wordt elke discussie zinloos. Iemand voert Robert Johnson↗︎ aan, iemand anders haalt er Nick Cave↗︎ bij … Tom Liekens is de duivel.
Kunnen we God afbeelden, dan zijn we hem ook. Is dat niet waar kunstenaars naar streven? En is de duivel niet het personage dat erom gestraft wordt? In het boek citeert iemand Picasso: ‘Schilderen is geen esthetische handeling. Het is een vorm van magie (…)’ en verder ‘Het is een manier om de macht te grijpen (…)’ Magie. Macht.
Een van Liekens’ werken heet Delacroix’s Dream: ‘Werd de Franse schilder Eugène Delacroix in zijn negentiende-eeuwse visioenen achtervolgd door het beeld van één ultiem werk? (…) Het schilderij dat hij nooit kon of mocht maken (…)’  Geldt dat ook voor Tom Liekens? Wordt Liekens achtervolgd door het doek dat hij niet kan/mag maken?
Ik overloop wat ik tot hier geschreven heb. Pfff, bombastisch. Ik die zo naar lichtvoetigheid streef. Ik probeer het op de valreep goed te krijgen en doorblader m'n notities van die dag. Daarin lees ik wat ik op de terugweg op eigendommen van de Belgische spoorwegen heb zien staan: MEHOR ! RATSE ! MENS !

(°) Lust for life. Uitg. Stockmans, Duffel. N.a.v. de gelijknamige tentoonstelling van Tom Liekens in De Zwarte Panter in A’pen in 2016. 80 pp. © De Vrienden van de Zwarte Panter, Antwerpen, 2016. Tom Liekens exposeert nog tot 28 juli in het Duivelsteen in Gent.

Geen opmerkingen: