Jonathan is zijn naam

ELKE DAG dacht ik: nog een beetje geduld, ‘t schiet me wel weer te binnen. Dat deed het niet en na veertien dagen vroeg ik ChatGPT naar ‘de persoonlijke eigennaam van een meeuw, personage uit een wellicht Engelstalig fictiewerk, voorgaande eeuw.’ ChatGPT antwoordde meteen: Jonathan.
Zo heet voortaan ook de meeuw die zich dagelijks komt voeden aan de restanten van Pollekes voederbakje, restjes die ik voor Jonathan op het muurtje leg. Wanneer ik ’s morgens mijn kamervenster opentrek, zit hij al te wachten. ’t Is een mantelmeeuw, een kleine (met gele poten in volwassenheid) of een grote (roze poten), dat moet ik nog eens goed bekijken, ik denk gele. 
Jonathan komt,  zegt Wikipedia⇲, van Jonathan Livingston Seagull⇲ (1970), titel van een boek van de Amerikaan Richard Bach⇲. ’t is een dierenfantasie over een filosofische meeuw die graag vliegt (de schrijver was piloot), maar wordt verstoten. Hij verandert in een zwerver, sterft, en in postume fantasiescènes leert hij steeds meer wijsheid. 
Meeuwen wekken bij ons, kustbewoners, tegenstrijdige gevoelens op. ’t Zijn wel ónze vogels — Vlaanderen, de meeuw! de kreet is hier niet uit de lucht — maar ’t zijn ook lastposten: ze schijten op onze hoofden, doorprikken vuilniszakken en stelen de frieten uit je frietzak. Ik heb het allemaal al meegemaakt. Ze zijn ook inspirerend, kijk maar: Vijf geïnspireerd door meeuwen⇲.
Flor Vandekerckhove⇲

P.S.: Martin Heylen schrijft me: 'De lp “Jonathan Livingston Seagull” is de moeite. Het titelnummer was een hit.' Christine Pire zegt: 'Nu blijf ik heel de dag met dat nummer in mijn hoofd zitten.'

Jonathan Livingston Seagull⇲ Ik lees dat boek niet, ’t is me te newageachtig, maar ik denk wel dat de naam Jonathan in die tijd door de luchten gonsde. Tegen eind 1972 waren er een miljoen stuks gedrukt en in 1973 was er de film. De Nederlandse vertaling⇲ van het boek is uitgeput. Ik noem mijn meeuw naar zijn beroemde soortgenoot.