Van het ene beeld naar het andere

NADAT IK me al wandelend een genuanceerde mening over de boycot van Lava Shani⇲ gevormd had, stootte ik thuis op een foto die me van gedacht deed veranderen. Lava Shani⇲ schudt de hand van onze premier, rode neus, geel strikje. De Wever was er speciaal voor naar Duitsland gereisd⇲. Daar noemde hij de beslissing, om de dirigent uit Gent Festival van Vlaanderen te weren, racistisch en antisemitisch. ’t Is een gebruikelijke en weerzinwekkende tactiek⇲ van volksmenners om links in een kwaad daglicht te plaatsen. Weg waren, als bij toverslag, al mijn nuances. Ik verfrommelde mijn gewogen mening en mikte die recht in de papiermand. Mijn ongenuanceerde mening was nu: laat ons die boycot gewoon onverminderd doorvoeren. Wat een foto al niet vermag!

Waardoor ik nu onverhoeds zonder tekst zit, zonder onderwerp zelfs. Ik schart⇲ in mijn haar en stoot al schartend op een persiflage van Nighthawks, meesterwerk van Edward Hopper⇲. ’t Is niet de eerste persiflage van Nighthawks en ’t zal ook niet de laatste zijn. Bekend is bijvoorbeeld de Boulevard of Broken Dreams van Gottfried Helnwein⇲ en ook dat schilderij gaf weer aanleiding tot interpretaties⇲. Volgens mij kun je daar een heel boek mee vullen (wellicht bestaat het al.)
Vandaag toon ik Nighthawks van Marco van Bergen, een mens die ik niet ken, maar ’t kan deze⇲ zijn. De man met het wapen is William S. Burroughs⇲. Charles Bukowski⇲ kijkt door het raam en aan de toog zit Tom Waits⇲. Alle drie kijken ze me recht in de ogen, zeggend: laat je niet van de wijs brengen, man, draai er literatuur van. Wat ik bij deze ook doe. Bij ChatGPT gaan ze vroeg moeten opstaan, zeg ik, om beter te doen!
Flor Vandekerckhove⇲