Zo vond ik uiteindelijk tóch Sokètje

Klasfoto van de 2de Latijns-Griekse klasse b, 1965-66, in het college van Oostende. Bovenaan van Links naar rechts: Daniël Crabeels⇲, Alexis Ghys, Ronald Dufait, Robert Eggers, Johan Decramer. Onderaan van links naar rechts: José Lermyte, Dirk Van Buren, Paul Van Huele, Wilfried Vandenbussche, Wilfried Cafmeyer, Patrick Moenaert⇲. Klastitularis Dennis Beel. (Met dank aan Jef Passchyn⇲ voor de foto.)

VIJF JAAR GELEDEN start ik een queeste, ik ga op zoek naar een jeugdmakker, jongen die meer dan een halve eeuw geleden kort in Bredene komt wonen. Al wat ik heb is een bijnaam, Sokètje⇲, en een herinnering: toffe kerel. Er komt een kleine doorbraak wanneer diens oud-klasmakker Daniël Crabeels een naam ophoest, Decraemer⇲ en een vermoedelijke voornaam, José. Ik surf heel ’t internet af, langdurig en intens, maar José Decraemer blijft onvindbaar⇲. Verleden maand wil ik de queeste afronden en in een blogpost⇲ verzamel ik alles wat ik in al die tijd te weten ben gekomen: omzeggens niets. 

Je weet: als de nood het hoogst is… De redding heet in dit geval Jef Passchyn⇲ die een schoolpalmares uit 1964-65 opdelft. (°) Daarop staan namen van jongens die in ’t college van Oostende de derde Latijns-Griekse klasse afronden, inclusief een Johan (niet José) Decramer (niet Decraemer). De vergissing van Crabeels valt te begrijpen: Decraemer komt heel veel voor, Decramer is zeldzaam. En Johan wordt mettertijd gemakkelijk José.

Vanaf dan is het gemakkelijk, althans voor Passchyn die het telefoonnummer van Johan Decramer (°1948) opsnort. Ik bel en herken meteen Sokètjes stem. Mij herinnert hij zich niet en hij aanhoort mijn vertelling met onverholen wantrouwen. Dat wantrouwen heeft, zegt hij, met ’t internet te maken: ‘Ik haat de sociale media!’ Ik vraag hem of hij anderen herkent op de groepsfoto’s die ik hem doorstuur: ‘Ik herken niemand.’ Ik vraag hem om een recente foto: ‘Liever geen foto.’ 

Het contact verloopt moeizaam. Mailverkeer zit Johan Decramer duidelijk niet in de vingers en ik heb ook het vermoeden dat Sokètje meer indruk op ons gemaakt heeft dan wij op hem. Neen, hij herinnert zich niet dat we hem Sokètje noemden: ‘Ik vermoed dat ik in mijn onnozele ‘puberklaps’ over een nachtlampje verteld heb. Komt dat Sokètje daarvandaan? Ik weet het niet. Misschien heeft het met paarden te maken, ooit droeg ik de bijnaam Calo, wat stalknecht betekent, omdat ik als manneke van 12-13 bij mij thuis veel in de manège vertoefde en ook veel te paard reed.’ Daar voegt hij fijntjes aan toe: ‘Als de Brèningenaars mij meer met Johan aangesproken hadden had je me gemakkelijker gevonden.’ Ja, dat is waar. Over zijn verblijf in Bredene zegt hij nog: ‘Ik heb maar anderhalf jaar in ’t college van Oostende schoolgelopen. Mijn laatste jaar heb ik in ’t atheneum van Roeselare afgelegd. Dus heb ik ook maar anderhalf jaar in Bredene verbleven, bij mijn groottante langs moederszijde, ze was ook mijn doopmeter. Ik begrijp dat het voor jullie overkwam alsof ik zomaar opeens verdween, maar voor mij was dat logisch, Bredene was tijdelijk, 't was een passage.'

Na ‘t middelbaar studeert Johan Decramer in Gent bedrijfspsychologie en daarna werkt hij ‘in de centrale diensten van een grote organisatie’. Ik stel nog wel vragen, hij belooft te antwoorden: ‘Ik beperk mij wel tot feiten en cijfers, Mijn diepste hartroerselen, waarnaar je lijkt te hengelen, krijg je niet, het lijkt te veel op Facebooktoestanden en consorten.’  

Op die antwoorden wacht ik nog. Feit is: Paul Jambers zou met zijn vragen —  wie is hij, wat doet hij, wat drijft hem?⇲ — aan Johan Decramer een zware dobber hebben. Mocht iemand er nog aan twijfelen: neen, Johan heeft geen FB-profiel.

Flor Vandekerckhove⇲

(°) Jef Passchyn, die de Oostendse collegejaren 1960-1969 aan ’t reconstrueren is, vindt ook een foto. Daarop zien we de jongens van de tweede Latijns-Griekse klasse in 1965-66. Ik plaats de foto in hoofding.

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.