HET IS zoals Hugo Matthysen⇲ hier⇲ rijmend zingt: ‘Blankenberge, wonderschone stad / Ik wou dat ik in m'n achtertuin zo'n Blankenberge had…’ Zelf ga ik er elk jaar één keer⇲ heen. Vandaar dat ik de potentiële bezoeker raad kan geven, als deze: om die merkwaardige stad ten volle te smaken moet ge hem via de Consciencestraat penetreren. Nergens anders vindt ge de penetrante menggeur van oude zeilers, wak⇲ oud pleisterwerk en nat vers metselwerk; nergens anders ziet ge op terrasjes vrouwen zitten die al van ’s middags bier uit flesjes drinken en waarvan ge denkt: 'Neen maar, dat is die Nancy waarover Hugo Mathijssen zingt.' En terwijl ge, verder schrijdend, in de Vissersstraat terechtkomt en gewaar wordt dat de overheersende menggeur verandert in deze van gekookte mosselen, oriëntaalse kruiden en ambre solaire, houdt ge in die straat halt aan het nummer 24: RETSIN, een galerie.
De exposant (nog tot 21 juli) staat mij goed voor ogen, ook omdat hij regelmatig ’t nieuws haalt. Piet Wittevrongel noemt zichzelf een soxantehuitard, net als ik⇲; bij mij dekt de term intussen een waardevolle, identiteitbepalende herinnering, bij hem uit die zich in een hardnekkig volgehouden militantisme. Ik ken hem als nemesis van de Blankenburgse burgemeester Willem Content(†)⇲, als voorman van een plaatselijke politiek partijtje dat veelzeggend DWARS heet, als vredesactivist die wapentransporten in de Zeebrugse haven ontbloot, als wakkere burger die onvermoeibaar tekeergaat tegen ’t koningshuis in ’t algemeen en Leopold II in het bijzonder, als ontmaskeraar van James Ensor⇲ die zijn kar keerde eenmaal hij baron geworden was. (De lijst is verre van volledig.)
Piet Wittevrongel is ook kunstenaar, het tegendeel had me verwonderd. In de etalage van Retsin zie ik voor ’t eerst zijn werk dat een groot popart-karakter heeft en onbeschaamd geëngageerd is: een Christus aan het kruis met geweer als dwarsbalk; een andere, of dezelfde, aan 't hakenkruis genageld; ik lees dwingende militante boodschappen als ‘Wie zwijgt is medeplichtig’; er is de buste van een zeemeermin die de slogan Vive la République etaleert, volgens de kunstenaar is 't koningin Mathilde… Een geheel van geëngageerde beelden, dat schijnbaar recht uit de sixties tot ons komt. Is ’t daardoor dat het oeuvre ietwat aan brocante laat denken? Wie op Facebook terecht kan moet maar eens kijken, daar is een video beschikbaar waarin Piet Wittevrongel, voor de galerie staand, een antiroyalistisch lied aanheft: klik hier⇲.
Flor Vandekerckhove⇲
Flor Vandekerckhove⇲
Geen opmerkingen:
Een reactie posten