 |
| — Op mijn verlanglijstje stond een exemplaar van het dagblad Rouge dat mijn Franse kameraden in die tijd uitgaven. — |
Tot de gestaag groeiende lezersschare van deze blog behoort een dame
die iets heeft met de Heilige Godelieve, een tragische figuur waarover ik eerder al
een stukje publiceerde. (*) Nadat zij dat gelezen had, begon deze lezeres me
lyrische mails te sturen betreffende de morzel grond die we gemeenzaam kennen
als Frans-Vlaanderen, een streek die niet zover ligt van de plaats waar die Godelieve opgegroeid was. En waar ze
trouwens weer heen vlood toen bleek dat haar Gistelse echtgenoot ze niet alle
vijf op een rij had. Over dat komen & gaan schreef die dame een
boekje dat ze toepasselijk ‘Het verhaal
van Godelieve’ doopte en het is tijdens het veldwerk, dat met dat schrijven
gepaard ging, dat ze haar hart aan die grensstreek verloor. Om een lang verhaal
kort te maken: zij zou het op prijs stellen mocht ik eens iets over haar
geliefde Frans-Vlaanderen schrijven.
Dat kan, want ik ken die streek nog uit de tijd dat we aan
partnerruil deden, een gewoonte die we aan de sixties overgehouden hadden en
waarvan we in de seventies, om begrijpelijke redenen, maar traag afstand namen.
De ouderen zullen zich herinneren dat die seksuele praktijken veelal gepaard
gingen met een fijne culturele uitstap, bijvoorbeeld een citytrip, kroegentocht, dansavond, museumbezoek of, in dit particuliere geval, een tocht door Frans-Vlaanderen. Zo fietsten wij
gevieren — mijn echtgenote, ik en een koppel dat ongetwijfeld onbekend wenst te
blijven — op een mooie voorjaarsdag over de schreve en verder kriskras door Broekburg, Hondschote,
Steenvoorde, Grevelingen, Sint-Winoksbergen, Sint-Omaars, en wat weet ik nog allemaal, om uiteindelijk te stranden in Duinkerke waar we onze lusten in een
hotel zouden botvieren.
Omdat ik in die tijd nog sterk politiek betrokken was — het ene sloot immers het andere niet uit, behalve bij de maoïsten — zocht ik daar eerst naar een
krantenwinkel. Op mijn verlanglijstje stond onder andere een exemplaar van het
dagblad Rouge dat mijn Franse
kameraden in die tijd — met bitter weinig succes, hoeft het gezegd? —
publiceerden. Op de Groote Plaats (Grand’Place) stond een krantenkiosk en ik vroeg de
ouwe uitbater in mijn beste Frans of hij een exemplaar van dat
extreemlinkse dagblad in huis had. Ja, dat had hij, wat me al verwonderde, maar
wat me nog meer verwonderde was dat hij me die gazet als volgt overhandigde: ‘Ti e frank tachetig.’ Die mens sprak
godverdomme beter Vlaams dan ik en bovendien sprak hij beter Frans! Je
zult, denk ik, lang moeten zoeken om een anekdote te vinden die de Frans-Vlaamse
situatie in dat gebied beter tekent.
Zo. Ik hoop dat ik hiermee tegemoetgekomen ben aan de wens van deze lezeres.
Zelf wens ik er alleenlijk nog aan toe te voegen dat dit verhaal gebaseerd is
op waar gebeurde feiten, waarvan ik er dan nog een aantal weglaat, juist omwille
van de geloofwaardigheid. Zoals bijvoorbeeld dit. Op de terugweg naar het hotel
werd ik vanuit een duistere portiek aangesproken door twee Frans-Vlaamse hoeren
die mij spontaan hun diensten aanboden. Heel zeker weet ik het niet meer, want
ik had onderweg al flink aan de frietzak gelurkt, maar ik denk dat ze zegden: ‘Ti voe te poepen’. Als om te beklemtonen dat ze daar echt Vlaams spreken, geen Nederlands.
Flor Vandekerckhove
(*) florsnieuweblog.blogspot.com/2014/08/langs-de-kapellekensbaan-iii.html
