donderdag 10 november 2016

Overwinning Trump pijnlijk voelbaar in Parijs

— Trumpusconi. —
Woensdag 9 november, ik bevind me in Parijs. Vannacht wint Donald Trump de Amerikaanse presidentsverkiezingen. ’s Morgens laat ik dat niet aan aan mijn hart komen, maar ’s avonds koop ik toch Le Monde. Met de metro keer ik naar het hotel terug.
Wanneer ik uit het treintje stap staan daar zes controleurs om me naar mijn ticket te vragen. Hoezo ticket? Ik koop nooit een ticket, ik spring altijd over het poortje. Ik begin uitvoerig te zoeken naar iets wat ik niet heb, eerst in mijn zakken, daarna in mijn portefeuille en uiteindelijk op de grond. Intussen legt de controleur me uit welke alternatieven ik heb. Ofwel betaal ik ter plekke vijftig euro, ofwel maakt hij een proces verbaal op, dan komen er nog eens vijftig bovenop. Hij vraagt me welke regeling ik verkies.
Ik monster de man en mijn mensenkennis zegt dat ik er goed aan doe vriendelijk te blijven. Ik zeg: ‘Moi, je construis des marionnettes, avec de la ficelle et du papier.’ Even lijkt hij daarmee rekening te willen houden, maar dan zegt hij dat hij alleen maar zijn werk doet. Eerst zegt hij het in ’t Frans en daarna in een soort Engels, want hij heeft gehoord dat mijn Frans niet erg goed is. Nog geef ik me niet gewonnen. Ik buig me voorover en zeg: ‘C’est une poupée qui fait non non non non non non. Toute la journée elle fait…’ Nu heeft hij er genoeg van. Hij roept zijn baas. Die heeft geen tijd, want hij probeert dertig flagellanten tegen te houden die groepsgewijze het metrostation willen verlaten. Ik ken die flagellanten wel. Ik heb ze eerder al zien optrekken in Songs from the Second Floor, film van de Zweedse Roy Andersson. Ik wist niet dat ze ook in Parijs actief zijn, in de metro dan nog. Ik neem Le Monde uit mijn jaszak en begin mezelf ermee te meppen. Tussen de flagellanten sta ik veilig. Ze zwaaien wild in het rond met tassen en paraplu’s om zichzelf te pijnigen en ik doe hetzelfde met mijn krant. Ze scanderen slogans die ik niet begrijp, maar die ik desondanks luid meeroep. Trumpe ci, Trumpe ça… De sfeer wordt grimmig. De controleurs beslissen wijselijk om de zaak niet op de spits te drijven. Ze laten ons ongecontroleerd passeren. Luid roepend verlaten we het metrostation en uit vele wondjes bloedend trekken we het Quartier Latin in. Onderweg groeien — oli-oli-ola — onze rangen aan. Arbeiders, studenten en masochisten vervoegen ons spontaan en roepen luid Trumpe ci, Trumpe ça… De Donald is nog maar pas verkozen en de gevolgen zijn zelfs in Parijs al voelbaar. Wanneer we het hotel naderen verlaat ik de groep. Mijn lichaam staat vol striemen, Le Monde is helemaal verfrommeld. Aan mijn bebloede wang hangt een stuk krantenpapier. De receptionist doet alsof hij het niet ziet.

Geen opmerkingen: