maandag 21 november 2016

Tot mij spreekt de geest

Wanneer we het visrestaurant binnenkomen trekt er een koude rilling over mijn rug. Ik weet niet hoe dat komt. Met z’n zessen installeren we ons aan een lange tafel.
Aanleiding vormt Lucs verjaardag. We zijn uitgenodigd. Als cadeau had ik vooraf iets willen schrijven, maar het is er niet van gekomen. Daarom betaalt mijn vriendin nu het aperitief.
Aan een tafeltje herken ik een professor, een grondwetspecialist. Er is nog volk. De waard is druk in de weer.
Aan onze tafel zitten de vrouwen tegen de muur, de mannen er recht tegenover. Dat is confronterend, want voor me zitten een hotelmanager, een verpleegkundige en een bibliothecaris; stuk voor stuk mensen die voor het inkomen zorgen en hogerop willen. Aan de mannenkant word ik geschraagd door twee kunstschilders. Niks inkomen, drie mannen die er alles aan gedaan hebben om niet hogerop te geraken. Misschien kan ik daar iets over schrijven.
Ik hoor iets aan de muur krabben. Ik vraag de vrienden of ze dat ook horen. Dat blijkt niet het geval te zijn.
Garnaalkroketten, vis, koolhydraten, ijs. We spreken over fundamentele schilderkunst en het weer, over de afwezigheid van vernieuwing en de kinderen. Iedereen drinkt wijn & cava en ik drink bruisend water. Komt het daardoor dat ik, als enige, een klagende stem doorheen de muur meen te horen?
‘Horen jullie dat niet?’ Ik vraag het iets te luid en in het restaurant verstommen prompt de gesprekken. Zelfs de professor luistert aandachtig met ons mee. Niemand zegt een stem te horen. Zelfs Luc, die altijd wel iets hoort, hoort deze keer niets. Ik zwijg er verder over, maar er is wel degelijk een stem en hij komt uit de muur.
Bij het afscheid vraag ik de uitbater een visitekaartje. Hij heet Edgar en zegt me dat hij de kleinzoon van de Duitse bakker is. Dat verklaart veel. Ik heb die bakker nooit gekend, maar over diens pand heb ik hier een stukje geschreven. Zou Edgar iets uit dat huis geërfd hebben, een geest bijvoorbeeld?
Alzo eindigt dit vignet dat ik geschreven heb als verjaardagsgeschenk voor Luc Martinsen die onlangs 65 geworden is. Het is gebaseerd op gebeurtenissen die zich op 19 november afgespeeld hebben in het restaurant De Yot. Op de website van deze onderneming lees ik dat Edgar de Oostendse heemkundige auteur Desnerck R. onder de arm genomen heeft om die merkwaardige naam uit te leggen. Ge moet daar maar eens naar kijken.

Flor Vandekerckhove

Geen opmerkingen: