donderdag 18 mei 2017

Aleksandra

Bart komt haar brengen. Eerst komt hij in zijn SUV langs, met een vracht kleren en beddengoed. Ik stapel de stapel in de studio. Daarna besef ik dat daar geen mens meer bij kan. Ik haal een en ander weg. Nog altijd staat de studio vol zakken.
Dan komt Bart weer langs. Nog een lading. En een jongen. Dat is Aleksandra’s zoon, zegt Bart. Er komt ook een zoon in de studio. Hij spreekt Russisch, de zoon. Hij zegt me zijn naam. Ik weet niet waar ik al dat goed moet stapelen. Bart en de zoon zetten alles in de gang en vertrekken weer, want Bart dreigt ergens te laat te komen.
Dan komt hij nog eens langs. Een derde lading, deze keer inclusief Aleksandra’s dochter. Er is niet alleen een zoon, er is ook een dochter. Bart gooit alles in de gang en verdwijnt weer met de dochter, want hij is nu echt te laat. Hij zegt me nog dat het harde werkertjes zijn, dat het spijtig is dat ze altijd het verkeerde soort mannen aantrekken. Werkertjes. Hij heeft het over de Aleksandra’s die vanuit het oosten naar hier komen om te werken en over hun mannen die alleen maar drinken.
Zodra hij weg is haal ik al de bagage weer uit studio. Nu stapel ik alles in mijn atelier, ook de zakken die in de gang staan. Echt een hele grote stapel.
Dan komt Aleksandra zelf. Te voet, zonder Bart. Ze zegt: ‘Worrrrk to-morrrrow’, en ook ‘crrrryed’. Ze pulkt aan haar oogleden en toont me haar armen met blauwe plekken. Ik wijs haar de studio en de plek waar ik de bagage gestapeld heb. Ik geef een sleutel en zeg in mijn eigen Engels dat ze nu maar een beetje tot rust moet komen.
Aleksandra komt uit Litouwen om hier in de onderneming van Bart te werken. Ze is een goed werkertje, maar ze trekt verkeerde mannen aan, dronken Litouwse mannen. Die komen haar hier vervoegen, troeven haar af, waarna zij moet vluchten. De vlucht eindigt in mijn studio. Volgens Bart is alles tijdelijk.
’s Avonds, wanneer ik al in bed lig, komen de kinderen Aleksandra in de studio vervoegen. Ik vraag me af hoe ze dat daar organiseren met z’n drieën. Gelukkig is alles tijdelijk.
We zijn nu een maand later. Ik heb geen idee waar de kinderen van Alkesandra heen zijn, ik heb ze niet meer gezien. Aleksandra laat zich zelf trouwens ook hoe langer hoe minder zien. Volgens Bart slaapt ze weer regelmatig bij het verkeerde soort man. Ze trekt zo’n mannen aan, zegt hij nog eens. De bagage moet ik nog even laten staan.
Flor Vandekerckhove

Geen opmerkingen: