vrijdag 19 mei 2017

Dat was even schrikken


’t Is waar, er valt van alles in je mailbox. Zoveel zelfs dat je nergens meer van opschrikt. Maar nu heb ik toch prijs, ik schrik me een hoedje. Ik zie bangelijk geüniformeerde jongeren die ik omzeggens allemaal ken. De meesten zijn schoolmakkers; met sommigen ben ik zelfs beste maatjes geweest. Maar het evenement zegt me niets, de uniformen zijn me vreemd, aan de betreffende jeugdbeweging — KSA — heb ik niet de minste persoonlijke herinnering. Hoe komt het dat ik niets van dat gebeuren weet? Waarom sta ik niet op die foto’s? En als ik daar niet was, waar was ik dan wel? Sta me toe dat ik me daar een stonde het hoofd over breek.
Die jongens zijn mijn leeftijdsgenoten. De foto dateert wellicht van 1962, de jongens zijn twaalf, dertien, veertien jaar. Ze worden gekneed in het katholieke gemeenschapsleven van Bredene Duinen. Hoor ik daar niet bij te zijn?
Tot aan m’n twaalfde ben ik een misdienaar, veel dichter bij het katholieke gemeenschapsleven kun je niet komen. Maar dat is ook het jaar waarin ik daarmee stop. Ik weet niet (meer) hoe dat komt, dat heb ik hier eerder al verteld. Met geloofsafval heeft het niets te maken, want mijn gelovigheid bereikt een absoluut hoogtepunt wanneer ik zeventien word, en dat heb ik daar al beschreven.
Ben ik met iemand in onmin gevallen? Ben ik altijd al minder sociaal geweest dan het me voorkomt? Oordeelt mijn vader dat je op je twaalfde rijp genoeg bent om de hand aan de ploeg te slaan; dat de speeltijd voorbij is? Heb ik het te druk met de ontdekking van vrouwelijk schoon? In de persoon van Gerdje bijvoorbeeld, het mooiste meisje ter wereld? Heb ik mijn vriendschappen buiten het katholieke verenigingsleven gezocht?
Eerder is me al opgevallen dat ik ook ontbreek op deze foto waarop de jongeren staan die de jeugdclub Patro animeren. Al die afwezigheid kan er op wijzen dat ik slechts marginaal bij zo’n dingen betrokken geweest ben. 
Omdat ik er zelf niet uit geraak, doe ik een rondvraag.
Ivan Schamp (2) vermoedt dat ik inderdaad niet bij die KSA betrokken was. Zelf houdt hij er wel herinneringen aan over, ook aan de teleurgang ervan, die hij als volgt beschrijft: Het einde was eigenlijk een opstand waar ik wel een beetje aan de basis van lag. Als jonge pubers lieten we ons niet zo makkelijk meer bevelen. Volgens mijn notities zie ik dat we een toneelspel (*) wilden opvoeren, wat de leiding niet toeliet. Voor ons was dat de druppel die de emmer liet overlopen. Finito KSA... Ik herinner me dat ik in het college op het matje geroepen werd voor het organiseren van een opstand.’
Ik vat samen: ik herinner me dat uniform niet, evenmin het tentenkamp. Ik herinner me dat toneelstuk (*) niet en evenmin de opstand. Maar ik herinner me wel de namen van die jongens: (1) Willy Versluys; (2) Ivan Schamp; (3) Gilbert Conneye; (4) Robert Tas; (5) Danny Crabeels; (6) Freddy Versluys; (7) Marcel Derdeyn; (8) Hubert Derdeyn, a.k.a. Huub Onzia; (9) Marc Loy; (10) Ivan Steen; (11) Eric Pitteljon; (12) ? (13) John Brouwers; (14) Paul Bracke; (15) Hugo Pauwels.

Flor Vandekerckhove

(*) Waarom die jonge mensen dat toneelstuk niet mochten opvoeren blijft een raadsel. Met zekerheid valt wel te zeggen dat het niet is omdat het niet katholiek genoeg was. Bijna een jaar nadat ik dit stukje post komt het hier nog eens ter sprake. Wellicht heet het betreffende stuk Stadhuistribulaties, een eenakter van de Roeselaarse pastoor Albert Deman die onder het pseudoniem Lode van Mandel schrijft.

[Dit stukje dateert in oorsprong van 2017. Ik redigeer het opnieuw ten behoeve van de FB-groep Bredene vroeger en nu 2.0.]

Rode Mustangs en mannen met een zwarte moustache 

www.youtube.com/watch?v=N5nDMNsB1mY



1 opmerking:

Stormvogel zei

12 : Vermoedelijk :Christiaen Scharlé ?