Surrealisme op de Oostendse strekdam (3)

De strekdammen⇲ van de Oostendse havengeul beschermen de stad tegen de duizendjarige storm. Wandelaars gebruiken ze om de grens tussen land en water te traverseren, overschrijding die iets met de geest doet. De mens laat daar het realisme van het land achter zich en betreedt het surrealisme van de zee, met alle gevolgen van dien. — Links in hoofding: Het offer. Still uit Songs from the Second Floor⇲ van Roy Andersson, mijn lievelingsregisseur.

Dit is het derde strekdamverhaal in een reeks van vijf. 

De twee vorige staan hier⇲ en daar⇲. 

 

HET UITZICHT WAS perfect. In de verte, op de Halve Maan, zag ik massa’s mensen staan en daar stond ook de rij auto’s waarmee de genodigden naar hier gebracht waren. Rechts van mij stonden notabelen, allemaal in chic zwart met buishoed, uniform van de wereldlijke macht. Links stond een veelkleurige groep geestelijken, blauw, rood, geel en mijters van soorten. Tussen die twee in werd een geblinddoekte maagd op een loopplank gepositioneerd, tot ver over de boord van de strekdam. Over enkele minuten zou ze aan de golven geofferd worden. ‘Stop!’ riep ik met overslaande stem, in de hoop de loop der dingen te beïnvloeden, ‘dat meisje is al lang geen maagd meer.’ Maar je weet hoe ’t gaat, naar mij luistert niemand en dat was daar op de strekdam niet anders. (Flor Vandekerckhove⇲)

Wij, met zand in onze schoenen is een memoir (25 bladzijden), waarin ik terugdenk aan de weg die beeldend kunstenaar Luc Martinsen en ik afgelegd hebben, sinds onze eerste ontmoeting in 1988. Ik schreef dat boekje als een symfonie, een muziekstuk in drie delen, dat na het tweede deel onderbroken wordt door een interludium en afsluit met een coda. In de beste traditie van De Weggeefwinkel is ook Wij, met zand in onze schoenen gratis. U hoeft er alleen om te vragen. Mocht u interesse hebben, mail naar liefkemores@telenet.be⇲. (Vermeld 'Zand' en zeg 'pdf' of 'epub'.)