Kuierend in Colombelles

Links: 6 augustus 2025. Colombelles, op de brug over de Orne⇲. Rechts: als ik de datum op de postkaart goed lees, heeft iemand hier, op 6 augustus 1907, dag op dag 118 jaar eerder, op dezelfde plaats de dingen staan bekijken, iets wat die mens met een notitie op deze postkaart letterlijk vereeuwigd heeft.

TANIA HEEFT, zegt ze, nu wel genoeg krijtrotsen gezien. Na Cabourg verlaat ze de kustwandeling GR 223⇲ en gaat de GR 36⇲ op, la France profonde tegemoet. Voor mij is dat een uitdaging. Aan de kust is er altijd wel iemand waarover ik iets kan schrijven, zoals over Marcel Proust in Cabourg⇲ of Françoise Sagan in Honfleur⇲. En in al die Franse kustdorpjes hebben schilders hun ezel geplant, zoals Monet en Bracke⇲ dat deden in Varengeville, altijd goed voor een post in De Laatste. Binnenland is anders.

Ik wacht Tania op in Colombelles⇲, gemeente naast Caen. Wanneer ze hier aankomt zal ze bijna vijfentwintig kilometer gewandeld hebben, mij rest wel wat tijd. De Orne⇲ passeert langs het dorp en zo’n rivier is altijd goed voor de foto. Wat valt hier voor de rest nog te doen? Ik probeer het kerkhof. Aan het hek hangt een bericht: sleutel afhalen op het gemeentehuis. Een vriendelijke ambtenaar zegt me dat die sleutel alleen voor plechtigheden dient. Daar kan ik geen aanspraak op maken, niets aan mij wijst op plechtigheid. Heeft die mens iets anders in de aanbieding? Hij krabt zich in het haar, kijkt naar het plafond en zegt: ‘Annie Girardot⇲ heeft hier in de oorlog gewoond, als meisje, met haar mama. Er werd een dreef naar haar genoemd.’
Hier had dit stukje kunnen eindigen, maar dan herinner ik me Annie Girardot in La Pianiste⇲, film van Michael Haneke⇲, waar ze de bazige moeder speelt. Ze heeft er op het festival van Cannes een César - beste bijrol - mee gewonnen. Dat ik dat weet, komt alleen doordat ik me momenteel over de schrijfkunst van Elfriede Jelinek⇲ buig, auteur van Die klavierspielerin, de roman⇲. Doordat ik dat in close reading doe, is er weinig kans dat ik ooit het einde haal. Dus, dacht ik, ik breng de film in huis, dan haal ik dat einde al over een uur. Zodoende doe ik trouwens een interessante ontdekking, waarover ik u wel iets wil vertellen, maar dat is uiteraard geen voer voor een stukje reisverhaal uit Colombelles. 

Ja, ’t Franse binnenland wordt een uitdaging.
Flor Vandekerckhove⇲

Wij, met zand in onze schoenen is een memoir (25 bladzijden), waarin ik terugdenk aan de weg die beeldend kunstenaar Luc Martinsen en ik afgelegd hebben, sinds onze eerste ontmoeting in 1988. Ik schreef dat boekje als een symfonie, een muziekstuk in drie delen, dat na het tweede deel onderbroken wordt door een interludium en afsluit met een coda. In de beste traditie van De Weggeefwinkel is ook Wij, met zand in onze schoenen gratis. U hoeft er alleen om te vragen. Mocht u interesse hebben, mail naar liefkemores@telenet.be⇲. (Vermeld 'Zand' en zeg 'pdf' of 'epub'.)