De strekdammen⇲ die in Oostende de havengeul afbakenen, maken de haven voor grote schepen toegankelijker en ze beschermen de stad tegen de duizendjarige storm. Wandelaars gebruiken ze om de grens tussen land en water te traverseren, overschrijding die iets met de geest doet, zeker als de wandelaar een schrijver met surrealistische neigingen is: hij laat er het realisme van het land achter zich en je betreedt het surrealisme van de zee. Hij schrijft er vijf licht surrealistische strekdamverhalen over. — — — Rechts op de foto: leden van de Wandervogel⇲ musiceren in de buitenlucht. Dit is het laatste strekdamverhaal in een reeks van vijf. De vier vorige staan hier⇲, daar⇲, ginds en ginder⇲. |
Ik hou ervan te wandelen,Al op het strekdampad,En terwijl ik stap, klotst mijn legertasAltijd tegen mijn gat.
De nieuwe strofe werd zelfs al op muziek gezet, en mijn stem kraakt daarop nog meer dan de plaat. Ge moet het zien en vooral horen om het te geloven: klik hier⇲. (Flor Vandekerckhove⇲)
Wij, met zand in onze schoenen is een memoir (25 bladzijden), waarin ik terugdenk aan de weg die beeldend kunstenaar Luc Martinsen en ik afgelegd hebben, sinds onze eerste ontmoeting in 1988. Ik schreef dat boekje als een symfonie, een muziekstuk in drie delen, dat na het tweede deel onderbroken wordt door een interludium en afsluit met een coda. In de beste traditie van De Weggeefwinkel is ook Wij, met zand in onze schoenen gratis. U hoeft er alleen om te vragen. Mocht u interesse hebben, mail naar liefkemores@telenet.be⇲. (Vermeld 'Zand' en zeg 'pdf' of 'epub'.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten