Nick Cave: De dood van Bunny Munro

Hoe om te gaan met datgene wat elk van ons hoogstpersoonlijk te wachten staat: het overlijden. In Dormir c’est mourir un peu↗︎ maak ik het voornemen bekend om een aantal posts aan dat fenomeen te wijden. Inmiddels zijn er in De Laatste Vuurtorenwachter al negen verschenen, ik heb ze ‘Memento Mori’ (gedenk te sterven) gelabeld. Als ge vindt dat ’t geen weer is om over de dood na te denken sla ze dan over; wie die stukjes toch wil lezen moet dat label maar eens opzoeken in de alfabetische lijst ter rechterkant van deze post.

In Nick Caves roman De dood van Bunny Munro (°) is de in de titel aangekondigde dood al van in de eerste zin aanwezig. 

Het is met me gedaan, denkt Bunny in een plotselinge vlaag van zelfbewustzijn die is voorbehouden aan hen die spoedig zullen sterven. 

Maar zover is het bijlange nog niet. Eerst moeten we voorbij de zelfmoord van echtgenote Libby passeren.

Bunny vloekt opnieuw zachtjes en brengt zijn hand naar zijn mond. Libby Munro, in haar oranje nachtjapon, hangt aan het traliewerk. Haar voeten rusten op de vloer en haar knieën zijn gebogen. Ze heeft haar eigen, neerhurkende gewicht gebruikt om zichzelf te doden. Haar gezicht heeft de paarse kleur van aubergines of zo en terwijl Bunny zijn ogen tot spleetjes knijpt om de gedachte weer uit te wissen  schiet het door zijn hoofd dat haar tieten er goed uitzien.

Daarna volgt een heel boek over vader — Bunny Munro — en zoon, Bunny Junior, on the road, tot de uiteindelijke dood van eerstgenoemde, zoals de titel het ons zoveel bladzijden eerder al heeft voorgehouden. Dat gebeurt uiteindelijk in de laatste bladzijden. Oftewel: Bunny (Munro) is dood, lang leve Bunny (Junior)!

Bunny Junior ziet een politievrouw met lang blond haar dat als in plastic gegoten achter haar aan komt en haar portofoon ruist in zijn eigen privé taaltje, en als ze neerknielt glimlacht haar warme, genadige, volwassenengezicht hem toe en ze zegt: ‘Kom maar, mannetje, laat me je helpen,’ en Bunny Junior duwt haar uitgestoken had zacht opzij en gaat staan, staat op.

Cave componeerde muziek op de roman. Hij leest heel het boek luidop voor, met toevoeging van die muziek, samen met Warren Ellis geproduceerd. Je kunt er hier↗︎ en daar↗︎ stukjes van horen.
Flor Vandekerckhove↗︎

(°) Nick Cave. De dood van Bunny Munro. 2010. Meulenhof Boekerij. 271 ps. EAN: 9789029084796.

Wie ‘op Facebook zit’, moet daar eens naar Flor in spoken word kijken. Daar hoort ge mij verhalen declameren, ondersteund door passende beelden en muziek. En nu moet ge 1s goed luisteren: sinds kort speel ik die muziek zelf — ik die nooit eerder een instrument ter hand nam! — en wel op de strumstick↗︎, instrument waarvan ik tot voor kort nooit gehoord had. Wie 'op Facebook zit', klikt hier↗︎.