 |
De gifs van Bill Domonkos↗︎ zijn voor mij méér dan illustratie, het verhaal plooit er zich naar, het wordt herschreven! |
Aan het begin van 2022 maak ik een goed voornemen↗︎. Ik overspeel er ietwat mijn hand mee en ik kom in een hels schrijftempo terecht: 200 driezinnenverhalen in een jaar. Inmiddels ben ik al ver genoeg gevorderd om te begrijpen hoe het eraan toe gaat in die driezinnenverhalen. Laat het me demonstreren met een praktijkvoorbeeld. In De Achttiende Brumaire van Louis Bonaparte, een geschrift van Marx uit 1851 — jaja — staat deze spetterende beschrijving van de bohème:
Naast aan lager wal geraakte roués met bestaansmiddelen van twijfelachtige aard en van twijfelachtige herkomst, naast verlopen en avontuurlijke gedeclasseerde elementen uit de bourgeoisie, vagebonden, ontslagen soldaten, ontslagen tuchthuisboeven, weggelopen galeislaven, oplichters, goochelaars, lazzaroni, zakkenrollers, charlatans, spelers, maquereaus, bordeelhouders, sjouwers, literatoren, orgeldraaiers, voddenrapers, scharenslijpers, ketelboeters, bedelaars, kortom heel de ondefinieerbare, onsamenhangende, heen en weer geworpen massa die de Fransen la Bohème noemen.
Van zo’n zin word ik blij. Voor mij is dat gefundenes Fressen, een readymade↗︎, een gevonden verhaal. Als ik Marx’ tekst in drie kap, heb ik een nieuw driezinnenverhaal. Dat verhaal vertelt dan over de wijk waar de schrijver woont, te midden van het zootje dat Marx zo dichterlijk benoemt. Tevreden begin ik aan de volgende stap: ik zoek passende beelden om een filmpje te maken. Zoals wel vaker zoek ik die in de collectie gifs van Bill Domonkos↗︎, bewegende beelden die zich in het niemandsland tussen kitsch en kunst ophouden. En dan gebeurt haast telkens weer dit: die beelden worden méér dan alleen maar illustratie, het verhaal plooit er zich naar, het wordt herschreven! Het beeld ziet zich opgewaardeerd: van illustratie tot inspiratie! Nu is het geen readymade meer, maar het verhaal van een pension, opengehouden door vier vogelbekzusters, een proeve van surrealisme light↗︎. Bohème wordt nummer 68 van de 200 driezinnenverhalen die ik wil schrijven (nog 132 te gaan.)
En dan is er nog dit. Intussen heb ik me een instrument aangeschaft, een strumstick↗︎, instrument ontworpen voor mensen die geen instrument kunnen bespelen. Daarmee ga ik nu aan de slag, al dan niet begeleid door de sympathieke drummer van GarageBand. Wat ik ervan terechtbreng valt te horen op Youtube, ik zet dat filmpje onderaan.
132 — Bohème — Beneden, in het pension van de vogelbekzusters, verblijven kerels met bestaansmiddelen van twijfelachtige aard, gedeclasseerde bourgeois, vagebonden, gedeserteerde soldaten en ontslagen tuchthuisboeven. Op de verdieping: goochelaars, leeglopers, zakkenrollers, charlatans, spelers, koppelaars, een bordeelhoudster, sjouwers, een orgeldraaier, een voddenraper en een scharenslijper. Op de onverwarmde mansarde woon ik, schrijver van driezinnenverhalen, een man zonder hoofd. (Flor Vandekerckhove)
3 opmerkingen:
In de oorspronkelijke Franse tekst van Le 18 Brumaire heeft Marx het naast la Bohème tegelijk over het over het "Lumpenproletariat", en dat op zijn beurt heeft niets met "lompen" te maken, maar met Lumpen, Duits voor schorremorrie, zoals ik in een stukje in mij blog heb uitgelegd.
Hendrik Patroons
Het valt we'l op, dat de literatoren van tussen de sjouwers en de orgeldraaiers weggeraakt zijn. Gerehabiliteerd?
@ Sus van Elzen: Je hebt gelijk, maar dat komt doordat ze er op 't einde weer aan toegevoegd worden: 'Op de onverwarmde mansarde woon ik, schrijver van driezinnenverhalen, een man zonder hoofd.'
Een reactie posten