La Piscine⇲ speelt nog enkele dagen⇲ in Lumière Brugge, digitaal gerestaureerde film uit 1968 waarin Romy Schneider⇲ en de gisteren overleden Alain Delon⇲ hoofdrollen delen. Ooit heb ik die film gezien, niets is me bijgebleven. Op zoek naar een Delon die me wel bijblijft, overloop ik ’s mans filmografie, ik vind niet meteen iets wat ik per se met je wil delen. Verder sporend stoot ik op een interview in Humo⇲ (14 december 1989):
‘Uit alle internaten werd ik weggestuurd. Ik heb op drie Saint-Nicolas-instituten gezeten en nadien op Saint-Gabriel de Bagneux. Ik was de luie leerling bij uitstek. Op mijn veertiende ben ik definitief weggelopen van de school. Als gevolg daarvan is de directeur ontslagen. Ik heb nooit nog een voet in een school gezet. Ik ging werken in de zaak van mijn ouders, een charcuterie in Bourg-la-Reine. Ik heb mijn getuigschrift van charcutier behaald aan de Ecole du jambon français.’
Charcutier! Vandaar wellicht dat ik ook deze quote van hem vind: ‘De theateracteur heeft een roeping: hij heeft scholen bezocht, is opgeleid, doet aan theater. Een filmacteur is een accident…’ Weer zoek ik verder en constateer dat Netflix niets van/met Alain Delon heeft staan. Wel valt mijn oog daar op Deux heures à tuer⇲, zwart-witfilm uit 1966, die niets met Alain Delon van doen heeft, maar er verschrikkelijk ouderwets uitziet: de beelden, het scenario, de kleren, de dialogen lijken op iets uit een vorige eeuw, wat ze uiteraard ook zijn. Wat me laat vermoeden dat ik zo weinig van Alain Delon overhoud doordat die oude Franse films zo ouderwets zijn, wat me daarenboven laat geloven dat de verveling die ik ervaar bij ’t zien van Franse nouvelle vage films⇲ dezelfde grond heeft: hoe ouderwets. Eens te meer begrijp ik dat ik geen artyfarty⇲ ben waartegen rechtse wauwelaars zo graag fulmineren, maar een proleet zonder veel cultuur, die beter charcutier geworden was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten