EEN BRIEF van de gemeente in de bus, zeggend dat we in onze wijk moeten ophouden meeuwen te voederen. Dreigende taal, publiek domein, overlast. Wij, geviseerden, houden de kiezen op elkaar, alsook de lippen, we zwijgen als het graf. ‘t Valt ook niet uit te leggen, niet aan bezitters van ondergescheten auto’s, niet aan degenen die de vuilniszak te vroeg buitenzetten, niet aan de gemeente die over ’t algemeen welzijn waakt. We zwijgen als we erover aangesproken worden en we zwijgen als we gesommeerd worden het uit te leggen, we verantwoorden ons niet, we geven geen uitleg. Omerta!
Wat lang geleden — koning Boudewijn leefde nog — met één meeuwenei op ‘t koertje begon, is spontaan gegroeid, ’t is waarlijk met dat ene ei begonnen, dat is haast niet te geloven. Men zegt wel: een ei is een ei, maar dat is niet waar. Het werd erger toen dat ei brak en de boorling zich in onze harten nestelde: Coco. Mijn vader leerde Coco spreken, dat was echt du jamais vu, West-Vlaams met een zwaar meeuwenaccent, taaltje dat Coco als gegoten zat. Vader werd daardoor de eerste meeuwenfluisteraar. Daarna was het hek van de dam, al de buren namen enkele eieren voor hun rekening, ge zoudt hen dat niet toegeven, maar ’t is wel waar. Al de nieuwgeboren meeuwen kregen namen: Fabiola, Chico, Rocky, Tommy, Moenen (met maar één oog), Paco, El condor, Rico, Bella, Charlie, Dikke Turf, Bob Marley, Sammy, Blondie… Allemaal West-Vlaams sprekende meeuwen van de eerste generatie. Allemaal met zo'n zwaar meeuwenaccent. Daarna: Rambo, Laurent (die zijn draai niet vond), Spakke (met maar één poot), Jack, Kermit (gelijk de kikker ja), Trump, Kinkie en Konkie (een tweelingei), Big El, Chopper… Ha die Chopper! Allemaal West-Vlaams sprekende vogels met meeuwenaccent (dat accent krijgt ge er nooit uit, dat is erfelijk, genetisch zelfs.) En we zijn dat blijven doen, ei na ei na ei, tot vandaag.
Wat lang geleden — koning Boudewijn leefde nog — met één meeuwenei op ‘t koertje begon, is spontaan gegroeid, ’t is waarlijk met dat ene ei begonnen, dat is haast niet te geloven. Men zegt wel: een ei is een ei, maar dat is niet waar. Het werd erger toen dat ei brak en de boorling zich in onze harten nestelde: Coco. Mijn vader leerde Coco spreken, dat was echt du jamais vu, West-Vlaams met een zwaar meeuwenaccent, taaltje dat Coco als gegoten zat. Vader werd daardoor de eerste meeuwenfluisteraar. Daarna was het hek van de dam, al de buren namen enkele eieren voor hun rekening, ge zoudt hen dat niet toegeven, maar ’t is wel waar. Al de nieuwgeboren meeuwen kregen namen: Fabiola, Chico, Rocky, Tommy, Moenen (met maar één oog), Paco, El condor, Rico, Bella, Charlie, Dikke Turf, Bob Marley, Sammy, Blondie… Allemaal West-Vlaams sprekende meeuwen van de eerste generatie. Allemaal met zo'n zwaar meeuwenaccent. Daarna: Rambo, Laurent (die zijn draai niet vond), Spakke (met maar één poot), Jack, Kermit (gelijk de kikker ja), Trump, Kinkie en Konkie (een tweelingei), Big El, Chopper… Ha die Chopper! Allemaal West-Vlaams sprekende vogels met meeuwenaccent (dat accent krijgt ge er nooit uit, dat is erfelijk, genetisch zelfs.) En we zijn dat blijven doen, ei na ei na ei, tot vandaag.
Intussen is ’t veel meer dan een gewoonte, ’t is een traditie, een principe, een way of life, ’t is iets wat generaties overspant, ’t is de identiteit van onze wijk: WIJ, DE MEEUWENFLUISTERAARS! De jongste generatie uitgebroede meeuwen is inmiddels ook al aan taallessen toe: Der Adler (een met veel pretentie), Carlos, Chicolina, Klakke, Cleo, Diana, Camilla, Mathilde, Elisabeth, Kamala… Allemaal jonge beginners in ’t West-Vlaams met meeuwenaccent, door ons onderwezen en gevoederd, ja gevoederd ook, dat is waar.
Flor Vandekerckhove⇲
Flor Vandekerckhove⇲
Geen opmerkingen:
Een reactie posten