ZE WAS JONG, mooi, schaars gekleed en ze kwam onverwachts naast me op de bank zitten. Meeuwen doorkliefden het zwerk en surfers de golven. Plots zei ze: ‘Ik ken je, jij bent Peter.’ Toen ik er zeker van was dat ze ’t tegen mij had, zei ik: ‘Je vergist je, ik ben De Laatste Vuurtorenwachter.’ Dat vond ze belachelijk, ze zei: ‘Neen hoor, jij bent Peter Pan⇲.’ Ik dacht meteen aan opstappen — ik heb meer dan genoeg zotte wijven aan mijn been gehad — maar ja, jong, mooi en schaars gekleed, ik bleef zitten: ‘Peter Pan is een jongetje en ik ben een oude man,’ zei ik. Dat vond ze geen argument: ‘Peter Pan is van alle leeftijden, je kunt oud zijn en toch niet volwassen willen worden.’ Daar had ze een punt, ik kende tal van onvolwassen grijsaards, maar zo zag ik mezelf toch niet. Nu wist ik niet goed of ik dat gesprek wel wilde voortzetten en nog terwijl ik daarover aan ’t nadenken was, fladderde ze weg, zoals ze dat altijd doet als ’t haar goed uitkomt, Tinkelbel⇲ met haar elfenvleugeltjes.
In 1953 maakte Walt Disney een tekenfilm⇲ van Peter Pan. Het was de eerste film die ik in een bioscoop zag, ik was vier, gesteld dat die film al ’t zelfde jaar in Oostendse cinema’s te zien was. In mijn herinnering ging ik die film zien met mijn ouders⇲ en met nonkel Robert⇲ & tante Alice⇲ met hun kinderen Annie en Nadine⇲. Ik herinner me dat Nadine in slaap viel en zelf heb ik evenmin het einde gehaald. Veel kans dat het op een zondagmiddag in cinema Cameo⇲ was.
1 opmerking:
Heerlijk verhaaltje alweer, eenvoudig en toch”to the point”.
Een reactie posten