BIJ EB wandel ik naar Lange Nelle⇲ en in ’t terugkeren doe ik dat wadend door de branding. Op een bank aan ’t Dunegat⇲ veeg ik ’t zand van mijn voeten. Vanaf de strandbar waait een stem me toe, Italiaans, oude hits. Ik herken liedjes uit mijn prille kindertijd en songs van mijn late tienerjaren. Terwijl de zangeres d’r tracklist afwerkt, beleef ik een muzikale strandreis doorheen mijn jeugd. Godver, denk ik, zo wil ik me de zomer van 2024 herinneren: zand aan m’n voeten en een Italiaanse die oude liedjes zingt. Dan doe ik iets wat ik anders nooit zou durven: aan Annick van de strandbar vraag ik wie daar aan 't zingen is.
Dalida⇲! Had ik ’t niet gedacht.
Onderweg naar huis ontmoet ik Gigi⇲. Al de vrouwen waren destijds zot van die kerel: de vrouw van de bakker, die haar winkel sloot om hem te kunnen zien; de vrouw van de notaris, een heilige die haar man nooit zou bedriegen; de weduwe van de kolonel die ophield rouwkleding te dragen omdat Gigi niet van zwart hield… Dat ging zo zijn gang tot een rijke Amerikaanse Gigi in 1974 aan de haak sloeg en hem naar de States meenam. Hij bleef lang weg, Gigi, dertig, veertig jaar, maar uiteindelijk kwam hij terug, zoals wij dat op den duur allemaal doen, older, sadder, wiser, net als Gigi l'Amoroso.
Onderweg naar huis ontmoet ik Gigi⇲. Al de vrouwen waren destijds zot van die kerel: de vrouw van de bakker, die haar winkel sloot om hem te kunnen zien; de vrouw van de notaris, een heilige die haar man nooit zou bedriegen; de weduwe van de kolonel die ophield rouwkleding te dragen omdat Gigi niet van zwart hield… Dat ging zo zijn gang tot een rijke Amerikaanse Gigi in 1974 aan de haak sloeg en hem naar de States meenam. Hij bleef lang weg, Gigi, dertig, veertig jaar, maar uiteindelijk kwam hij terug, zoals wij dat op den duur allemaal doen, older, sadder, wiser, net als Gigi l'Amoroso.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten