Duurzaam

In die tijd veranderde de economie. Zij werd, zo zegt men, verduurzaamd. Iedereen deed eraan mee, er viel niet aan te ontsnappen, zeker niet door mij. 
De drukker sloot zijn atelier om de hoek en ging vijf kilometer verder werken, dat was beter voor zijn duurzaamheid. Sindsdien stond ik onderweg voor zeven rode lichten.

Het depot van de distributeur lag eertijds op een boogscheut van de drukkerij. Van die boogscheut was na de verduurzaming geen sprake meer. Het depot werd verplaatst. Dertig kilometer verder. Ook dat droeg bij tot de duurzaamheid. Dus schakelde ik noodgedwongen Taxipost in, een onderneming die eveneens sterk op weg was naar verduurzaming.

De facteur werd eveneens verduurzaamd. Tante post kreeg een cool imago en werd bpost. Ik moest de stapel voor de abonnees nu naar een speciaal postkantoor brengen van waaruit die naar Gent getransporteerd zou worden. Vanuit Gent keerden die exemplaren daarna terug, want ja, die abonnees woonden vooral in mijn omgeving.

In dat postkantoor mocht ik de andere lading, die voor Taxipost, niet deponeren. Dat mocht uitsluitend in gewone postkantoren geschieden. Dus reed ik daarna naar zo'n gewoon kantoor. Een bestelwagentje van bpost bracht die stapel vervolgens naar dat speciale postkantoor waar ik even eerder zelf gepasseerd was. 

Daarna begon het grote werk. Twee nijvere vrachtwagenchauffeurs brachten mijn tijdschriftje weg. De ene trok naar Gent met de stapel voor de abonnees, de andere naar Antwerpen met de lading voor Taxipost.

Eerst Gent. Van daaruit werden, zoals gezegd, m'n abonnees bediend. Bpost nam daar vier werkdagen tijd voor. Als er tussenliggende feestdagen waren dan was het blad acht dagen onderweg, van Gent naar hier!

Dan Antwerpen. Van daaruit reed Taxipost naar de winkeldistributeur. Als alles goed ging. Die keer ging het niet goed. Bij de distributeur mankeerden ze een doos. Bpost wist die te traceren in weer een ander postkantoor waar het verkeerdelijk afgeleverd was, nadat een computer het postnummer verkeerd gelezen had.

Ik formuleerde een klacht. Die werd twee dagen later beantwoord: alles was inmiddels terechtgekomen. Een kwartier later belde de distributeur me om te vragen waar dat pak toch bleef. Hoezo? Bpost wist me nu te vertellen dat het vermiste pak inmiddels weer naar Antwerpen gestuurd was om aldaar door de slechtziende computer herlezen te worden.

Daar had ik geen goed oog in. Daarom vroeg ik de distributeur om alvast de andere exemplaren naar de krantenwinkels te sturen. Dat bleek onmogelijk, want een computer, in Brussel deze keer, had de noden van de winkeliers op voorhand becijferd en die cijfers klopten niet met de levering. Ha neen, want er mankeerde, zoals gezegd, een doos.  Maar goed, een dag later paste de Brusselse computer de cijfers aan en de distributeur deelde me mee dat de klus ’s anderendaags geklaard zou worden. 

Inmiddels had ook de computer in Antwerpen de postcode correct kunnen lezen. Taxipost leverde dan ook het zoekgeraakte pak in het distributiedepot… waar men nu, althans volgens de nieuwe berekeningen van de Brusselse computer, tevéél exemplaren liggen had, waardoor de winkeldistributie wéér niet uitgevoerd kon worden…

Inmiddels geef ik dat tijdschrift niet meer uit. Het heeft de omslag van de gewone naar de duurzame economie niet duurzaam overleefd.

Flor Vandekerckhove