maandag 13 april 2015

Herinneringen aan Cinema Leopold


— Rechts op de foto, het St.-Pietersplein. links achteraan de ingang van de campus Blandijnberg. 
Onder het silhouet  van de Boekentoeren wijst een pijl naar een zwart gat: de entree van de beruchte Cinema Leopold. —

Mijn jeugd bracht ik in een dorp door waar er, net als in de toenmalige USSR, geen porno bestond. Er was ook geen prostitutie. Seks bestond daar trouwens evenmin. Geen erotiek. Niemand masturbeerde. Omdat het allemaal niet bestond dachten wij, opgroeiende jongeren, dat het één pot nat was, samen te vatten onder de noemer vuile manieren. Dat had zijn weerslag op de bevolking. Mannen wisten van toeten noch blazen en vrouwen bleven onbevlekt. Werd er toch iemand miraculeus bezwangerd dan werd zij een moeder. Niemand stelde vragen en wie dat toch deed, trok naar de stad.
Bij mij heette die stad Gent. Daar was de universiteit, er waren hogescholen en twee kazernen. Jaarlijks werd in die stad een verse massa tieners gedeponeerd, jongeren die, net als ik, uit pornoloze dorpen kwamen. 
Al die tieners — althans dezen van het mannelijk geslacht — gingen minstens één keer naar cinema Leopold die een reputatie torste, zo kwalijk dat hij onze aankomst in Gent ver voorafging. Dit is bijvoorbeeld wat Jean Blaute over die cinema zei: 
Begin de jaren 70 gingen Roland en ik, plus al eens wat slechte vrienden, in Cine Leopold ('t Leopolken) in Gent naar slecht gemaakte, totaal onschuldige seks In Tirolerfilms kijken. Lachen. Ook met de schimmige figuren die daar 's namiddags hun Duits kwamen updaten.’
Ook ik heb me daar tussen die schimmige figuren begeven. Ik weet niet of het een Tirolerfilm was, het verhaal speelde zich helemaal in een badkamer af; geen Ahornspitze te zien. De protagonisten jodelden niet, ze zuchtten en kreunden alleen, ondertitels waren overbodig. 
Omdat het in die tijd verboden was een kut te tonen, een reet of een tepel, laat staan een pik, waren al die menselijke uithoeken weggekrast, wat een enorm werk geweest moet zijn, beeldje per beeldje, manueel — digitaal stond nog niet in 't woordenboek. De film bestond daardoor volledig uit krassen, waartussen her en der een badkuip, lavabo, bidet of wc te ontwaren viel. Ook omdat al die krassen pijnlijk voor de ogen waren, keek ik tijdens de voorstelling vooral naar het publiek. Dat bestond enerzijds uit oude, verfrommelde mannetjes en anderzijds uit maagdelijke jongeren. Het leerde me dat porno de seks is van wie geen seks heeft.
Cinema Leopold bestaat niet meer. Lang heb ik gedacht dat hij weggekrast was, maar het internet leert me dat de zaal in 1981 in vlammen opgegaan is. Er zou kwaadwilligheid in ’t spel zijn: brand door de eigenaar. Op een of andere manier lijkt me dat een passend einde te zijn, zowel voor die cinema als voor dit blogstukje.
[In DLVuurtorenwachter dateert deze post van 2015. In 2022 redigeer ik hem opnieuw, ten behoeve van een aantal posts die zich over Gent en de Gentenaars buigen.]

Geen opmerkingen: