Lourdes

Ik zie een tros nonnen staan, jonge vrouwen in de fleur van hun vruchtbaarheid; habijt, witte kousen waarvan ik hoop dat het stay ups zijn en een kapje dat hen afschermt tegen haarfetisjisten die daar ongetwijfeld ook toeven, de stad loopt echt vol ziekelijke mensen. Een van die nonnen rookt een king size sigaret (!), beeld dat ik nooit meer kwijt geraak. Van een andere non krijg ik een knipoog. Voorwaar, dit is een plek waar mirakels geschieden. Horeca alom. Souvenirwinkel na souvenirwinkel na souvenirwinkel. Een ervan is een selfservice waar je met een mandje gaat shoppen. Mariabeelden die ook drinkbus zijn. Postkaarten waarop een lachende èn wenende Christus, naargelang de invalshoek. Witte kaarsen, rode kaarsen, kleine kaarsen, grote kaarsen, laat maar draaien kaarsmachien. Recipiënten in alle formaten, van parfumflaconnetjes tot bidons die gezonde mensen gebruiken om er benzine in te halen als ze in de Pyreneeën in panne staan. In de verte kleeft een uit de kluiten gewassen kerkgebouw tegen een rots. Van onder de grond komt geprevel. Na enig zoeken ontdek ik de toegang. Ik trek de deur open en kom terecht bij tweehonderd Indiërs die daar met tulband en al een mis bijwonen. 

Daar krijg ik dorst van. Terwijl ik op een terras zit, zie ik de jonge non passeren die eerder geknipoogd heeft. Ze vergezelt een man van middelbare leeftijd, samen stappen ze een hotel binnen. Dertig minuten laten staan ze weer op straat en gaan elk hun weg, ni vu ni connu. Nu trekt de non naar de weide en dat doen ook veel andere mensen, vooral vrouwen. (Nooit eerder heb ik zoveel vrouwen gezien.) En ze dragen allemaal een brandende kaars met een papieren bavetje rond. Er is iets op til. Ik betaal schandalig veel geld voor de petit café noir en laat me met de massa meedrijven, het mysterie tegemoet. Ik bevind me op vreemd terrein tussen wel duizend ziekelijke gelovigen; kuchen, hoesten, rochelen en Ave Maria. Overal rond mij ruisen zwarte soutanes. Men hanteert grote paternosters, her en der lichten massale vrouwenboezems op … Dit is sfeer die kan tellen. En het ergste moet nog komen. Verloren lopend tussen de gelovigen kom ik onverwachts tussen wel honderd ziekenbedden terecht die door jonge meiden kordaat naar het wonder gereden worden. Al die jonge vrouwen zijn in habijt, allemaal witte kousen, allemaal een kapje op, waardoor ik begrijp dat de knipogende non er geen is; het betreft een plaatselijke schone die in de stad meer dan één hulpverlenende taak uitvoert. Lourdes onttoverd! Gezang alom. Bij het refrein gaan de kaarsen omhoog. En kijk, ik ben nog maar enkele uren in Lourdes en daar gebeurt alwéér een mirakel. Op kop van de processie loopt een groep Limburgse mijnwerkers! Jawel, landgenoten, in complete uitrusting, met helm, stoflong, carbonlicht en al, klaar om de mijn van Winterslag in te trekken… die al meer dan een kwarteeuw dicht is.  Mijnwerkers zonder mijn: mirakel, mirakel! Maar bekeerd word ik er niet door. Die knipogende non daarentegen, had mij wel…

Flor Vandekerckhove↗︎

Hoe het oord me tot poëzie bracht

Klaagzang op de never-ending-tourbus: 

https://www.youtube.com/watch?v=Tmxz19rFJhE