 |
|
— Robert Walser (1878-1956),
een solitaire schrijver-wandelaar. —
|
Als Kenneth Grahame u niet onbekend is, dan komt dat door The Wind in the Willows, ook in
’t Nederlands een bekend kinderboek.
Grahame heeft uiteraard nog andere teksten geschreven. The Fellow That Goes Alone is een essay
over de geneugten van het solitaire wandelen. Iets waarover ik kan meespreken, sinds
mijn vriendin, overweldigd door moederlijke zorgen, moet breken met onze gewoonte
om wekelijks samen een stukje Vlaanderen af te wandelen.
Tijdens mijn solitaire wandelingen heb ook ik de plek ontdekt die Grahame
in dat essay the country of the mind
noemt. Het ligt hier vlak om de hoek. Of om de volgende, dat kan ook.
De Schotse schrijver haalt er een oude legende bij. Onderweg wordt de
wandelaar onverwachts begroet door een engelachtige figuur die hem in een archaïsch
Engels toespreekt: Hayle,
felowe that goest alone.
In
deze fayr chylde in whyte clothynge ziet Grahame het landschap dat in
dialoog treedt met de wandelaar. ‘Want,
door de semi-mechanische handeling van het stappen, krijg je dit bijzondere
geschenk van de Natuur. De geest begint te joggen, hij wordt praatziek, komt in
vervoering, wordt een beetje gek misschien — zeker creatief en ultra-gevoelig,
totdat hij zich uiteindelijk echt buiten jou bevindt, tegen je spreekt en jij
hem antwoordt.’
Elke
wandelaar kent het: ‘Alles lijkt dan mee
te spelen, de zon en de wind, de witte weg en de stoffige heggen, de geest van
welk seizoen ook, de vriendelijke oude aarde die allerhande leven onder je
voeten omhoogstuwt of die schijnbaar dood in een wintertrance vereeuwigd lijkt,
zodat je in een gezegend gezelschap wandelt, ondergedompeld in een droomachtig
gesprek dat elke andere menselijke conversatie overstijgt. (…) de geest heeft
zijn harnas afgeschud, hij briest en huppelt als een veulen in de weide.’
Grahame
schrijft dat in 1913. Maar ook vandaag zijn er die letterlijk & figuurlijk in
zijn voetstappen treden. De Amerikaanse schrijfster Rebecca Solnit
is er een van: ‘Idealiter is wandelen een toestand waarin geest, lichaam en
wereld op één lijn liggen,’ zegt
ze, ‘alsof het drie personages zijn die een gesprek met elkaar aanknopen,
drie noten die opeens een akkoord vormen.’
Wie denkt dat dit overdreven is moet onderweg maar
eens goed leren luisteren naar de wind in the willows.
Flor
Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten