Werk in uitvoering

[Op 't einde van het jaar maak je een balans, dat doet ook De Laatste Vuurtorenwachter. ’t Is evenzeer het moment waarop men de perspectieven schetst. De dichter in mij heeft beide al gedaan in Het lied der branding I en Het lied der branding II; de prozaïst heeft het bilan gemaakt in De doorbraak, het perspectief krijgt u vandaag.] 
Fotolegende — Links: Telephone Wires, Mexico, 1925. Courtesy the Museum of Modern Art, New York. Het werk bevindt zich vanaf 2025 in het publieke domein, ik mag het vrijelijk gebruiken. Midden: Tina Modotti, fotografe die het werk gemaakt heeft. Rechts: het kaftontwerp van 100 micro-essays, werk in uitvoering.

GE HOUDT HET haast niet voor mogelijk: De Lachende Visch zet in 2025 alweer twee nieuwe e-boeken in de rekken van De Weggeefwinkel. Vooraan in de planning staat een bundel met korte essays, genre dat in ’t Engels micro essay blijkt te heten, benaming die ik nu in ’t Nederlands overneem: micro-essay. Daar zegt men erover: ‘Hoewel kort, levert het diepte en onthult het iets over de verteller’, in dit geval over mij of course. ‘De maximale lengte van een micro-essay is niet iets wat in steen gebeiteld staat, waar iedereen het unaniem over eens is. Dat gezegd zijnde, de meeste zijn niet langer dan één pagina (ongeveer 800 woorden of minder).’ ‘t Is bijgevolg iets wat goed in mijn poëtica past, waarbij ik aan literatuur doe ten behoeve van lezers met een korte spanningsboog, lezerspubliek dat surft, scrolt, swipet en dat de tijd niet heeft/neemt om lange stukken te consumeren. In plaats van over dat hedendaagse gedrag meewarig te doen, neem ik het ter harte.

100 micro-essays is nog werk in uitvoering — ik weet niet eens of het er wel honderd zijn, misschien worden het er tweehonderd, misschien maar vijftig, maar er is wel al een kaft waarover ik meer kan zeggen. Als afbeelding kies ik voor Telephone Wires, Mexico, foto van Tina Modotti, een palladium print uit 1925, de print bevindt zich in het MoMA, New York. Vanaf 2025 maakt het deel uit van het publieke domein en de afbeelding mag dan vrijelijk door mij gebruikt worden. Alhoewel Modotti's foto gewoon telefoondraden toont, insinueert ze er ook een abstractie mee, een ‘communicatieveelheid’ die in deze internettijden nog tig keer groter is dan wat zij daarover in haar tijd kon zien en denken. De kaft bezingt alzo de hedendaagse mogelijkheden die er straks voor zorgen dat ik mijn micro-essays met een eenvoudige muisklik — zelfs in minder dan een handomdraai! — tot bij u krijg.
Flor Vandekerckhove⇲

Velerlei maquis — Elk najaar trek ik in ’t najaar de Pyreneeën in. Terwijl ik daar uitkijk over berg en dal werk ik aan een iets langer essay, langer dus dan de micro-essays van hierboven. Twee jaar geleden heette dat ‘Als de muziekwijze verandert, wankelen de stadsmuren’ en dat cirkelde rond Allen Ginsberg. Verleden jaar ging ik in dialoog met Haruki Murakami ‘Over schrijverschap’.

In oktober 2024 liet ik me inspireren door het maquis. Maar wat hebben Charles Baudelare, Paul van Ostaijen en Bob Dylan daarmee te maken? 

Zoals al de e-boeken van uitgeverij De Lachende Visch is ook dit essay gratis voor wie erom vraagt. Er is een PDF-versie en het is ook beschikbaar in EPUB. Je kunt bestellen via liefkemores@telenet.be⇲. De Weggeefwinkel zorgt ervoor dat het meteen in je mailbox valt.