OP DE VALREEP van 2010 ontdek ik de praktijk van het bloggen. Helaas is de site waarop ik voorheen mijn bijdragen kon posten gecrasht. Spijtig, het aantal hits was daar al de 60.000 voorbij. Gelukkig heb ik hier een nieuwe thuishaven gevonden, ik heb zo’n plek wel nodig.
De blog laat me toe verschillende schrijfpraktijken te combineren. Verschillende keren heb ik geprobeerd een dagboek op te starten. Het leek me op dag 1 alweer zinloze bezigheid. Schrijf je niet om door anderen gelezen te worden? De blog ontgrendelt zo’n dagboek.
Wat ik voorheen wel deed was corresponderen, al moet ik toegeven dat mijn lange brieven door mijn correspondenten met magere kattebelletjes beantwoord werden, als er al antwoord kwam. Op de blog kan ik brieven schrijven à volonté, zonder dat ik op antwoorden hoef te wachten.
Dan zijn er nog de leesnotities die ik vroeger in een uitdeinend aantal schriftjes placht bij te houden en die nu een weg naar de blog vinden. Ze worden brief, dagboek, blog.
Daar worden nieuwe schrijfsels aan toegevoegd. Er komt een tijd waarop een mens samenvalt met zijn verleden. Dat is het moment waarop we ons afvragen wat dat de betekenis geweest is van de kronkelende weg die leven heet. Wat is daarin waardevol gebleken en wat niet? Het is de tijd van de memoires quoi. Ook die vinden broksgewijs een plaats in deze blog.
En korte verhalen ga ik hier ook publiceren.
Maar, zo vraagt de niet-schrijver zich nu af, is al dat geschrijf niet overbodig? Vreemde vraag. Zijn de vingeroefeningen voor de pianist overbodig? Is het schetsboek van de beeldend kunstenaar overbodig?
Ik mag een minor writer zijn, een sportman ben ik evenmin. Toch ga ik regelmatig joggen. Ik beleef er veel plezier aan. Terwijl ik langs de terrasjes loop waar al te dikke mensen nog dikker zitten te worden, zie ik hen hetzelfde denken. Ook zij vragen zich af of dat niet overbodig is, al die beweging.
Bloggen is joggen!
Bloggen is joggen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten