 |
| Duinenstraat in Bredene, halverwege de vorige eeuw. De winkel van Jean Demol bevindt zich vooraan links. (Zie pijl). |
NA DE DAGTAAK zaten de mensen nog een uurtje op de stoep en wanneer de duisternis intrad, trok iedereen zich in de woning terug. Niet veel later werd het licht gedoofd. Het woord slaaptekort bestond niet. Op een dag stonden de stoeltjes nog niet buiten of daar begon in het uitstalraam van elektricien Jean Demol een scherm te flikkeren. Het veroorzaakte een volkstoeloop, iedereen wilde het persoonlijk aanschouwen en in mijn herinnering moest de wijkagent de toeloop in goede banen leiden.
Die dag was een kantelmoment. Niemand zette ’s avonds nog stoeltjes buiten. Plots voelden we aan dat we allerlei in huis moesten halen, beginnend met zo’n flikkerend scherm. Een zee van antennes overspoelde de daken, cinema’s sloten de deuren, kaartclubs werden ontbonden, kerken liepen leeg en buren ontmoetten elkaar alleenlijk nog aan de kassa van warenhuizen die te midden de velden stonden. We haalden compleet nutteloze dingen in huis: Calgon tegen onbestaande kalk in wasmachines, scoubidou, Amerikaanse keukens, Hollandse auto’s die DAF heetten, Franse tralala, Italiaanse kleren, waspoeders die allemaal witter dan wit wasten… Sommige producten waren weerzinwekkend: pantykousen, fietsen van de Aldi, visworst, tabak van het merk Clan, cola zonder coke, koffie zonder cafeïne, bier zonder alcohol, krabsla, sigaretten van het merk Zemir (die naar te lang gebruikte pantykousen roken), cola van het merk River… Allemaal dingen die we nooit gewild hadden, ware er de televisie niet geweest.
’t Is niet te verstaan, ware het niet dat André Gorz⇲ het ons uitlegt. In 1954 las hij in een Amerikaans tijdschrift een interessant artikel.
‘Daarin werd uitgelegd dat de optimale aanwending van de Amerikaanse productiecapaciteit een consumptietoename van tenminste 50% in de acht daaropvolgende jaren vereiste, maar dat de mensen niet in staat waren aan te geven waaruit hun 50% supplementaire consumptie dan wel zou kunnen bestaan. Het was aan de reclame- en marketingexperts om nieuwe behoeften, verlangens en fantasieën bij de consumenten op te wekken (…)’
En in de etalage van Jean Demol stond het toestel te flikkeren dat die nieuwe behoeften ook bij ons, nietsvermoedende Bredenaars, zou opwekken. ’t Is niet dat hij het zelf beseft heeft, maar Jean Demol stond alhier wel degelijk aan de wieg van de consumptiemaatschappij.
[Deze post dateert van 2011. In 2024 redigeer ik hem opnieuw, ten behoeve van de FB-groep Bredene Retro.]
2 opmerkingen:
Jean Demol was niet alleen een nieuwe TV in het uitstelraam. Hij was ook een uitstekende technieker en zoiets kon de jonge gitaargroep "The Swallows " goed gebruiken.
Hoeveel gitaarkabels hij herstelde zijn niet te tellen. Zelfs onze muziek pedalen en allerhande gingen door zijn handen. Hij was ook niet duur, een pluspunt , want in het begin kregen we niet teveel centen voor een optreden.In ons vijftien jarig bestaan bleef hij onze vaste hersteller. Ook toen hij later met zijn winkel naar de Frankrijklaan verhuisde bleven we hem trouw bezoeken .Eindelijk was hij een zesde stille "Swallow " die altijd voor ons extra tijd had. Mensen zoals hij die maken ze niet meer. Is de TV defekt ? Een nieuwe , want herstellen of opzoeken van een fout kost meer dan " Made in China."
Hij had ook een zoon dacht ik Alain Demol ?
Een reactie posten