dinsdag 7 februari 2012

Afscheid van een camionette


Het was kalm op de weg, m'n camionette maalde zuchtend de kilometers, de avond liet me een indrukwekkend mooie sterrenhemel zien en op de radio waren Fransen aan ‘t discussiëren zoals alleen Fransen dat kunnen.  ‘t Was allemaal pais & vree tot de motor uitviel.  Ik kon de auto nog laten uitbollen, naast de weg parkeren en daar stond ik dan in the middle of nowhere
Geen probleem.  Ik had eten aan boord, verse kleren, een telefoon en ik kon evengoed ter plekke blijven kamperen.  Ik prepareerde een broodje, keek naar de sterren, mediteerde over de eindigheid van mens en camionette, legde mijn hoofd te rusten en kwam pas tegen tien uur ’s morgens weer wakker. Zon, vogelgezang. Koffie uit de thermos. Velden. Er passeerde geen kat.
Nadat ik een beetje over en weer gelopen had om te weten waar ik me bevond, belde ik Touring, een organisatie die binnen het uur uit het niets een takelwagen liet aandraven, een prestatie waarvan ik onder de indruk geraakte, want ik had juist een tafel en een stoeltje ontplooid, een boek aangesneden en hop, ik mocht alles alweer dichtplooien. 
De garagehouder takelde mijn camionette op de zijne en zo togen wij samen naar ‘s mans onderneming in een voorstadje van Riom, een beetje vergelijkbaar met het industriepark van Gistel.
De motor bleek perte totale te zijn en ik begon over en weer te bellen om te kijken wat Touring voor mij kon doen. Er bleek een ruime keuze te bestaan aan gratis mogelijkheden: met een vervangwagen verder trekken (wat het voordeel had dat ik mijn geplande werken kon uitvoeren), met een vervangwagen naar huis rijden (wat het voordeel had dat ik mijn materiaal kon recupereren) of met de trein in deze of gene richting rijden (wat het voordeel had dat ik mijn boek kon uitlezen). Al die mogelijkheden werden meteen uitgeschakeld toen Touring erachter kwam dat de auto niet op mijn naam geregistreerd stond. Ook hoorde ik dat repatriëring van die auto afhankelijk was van de omgekeerde verhouding tussen de kostprijs van de reparatie en de leeftijd van het vehikel.  Die omgekeerde verhouding zat verschrikkelijk fout.
Een uur later nam ik op eigen kosten de trein. In mijn bagage zat een boomzaag. Om 1 uur ’s nachts was ik alweer in Oostende.  Het boek dat ik ‘s morgens geopend had, was tegen die tijd helemaal uitgelezen.
Ik leverde mijn nummerplaat in en dacht daarna zo nu en dan nog eens aan de Franse garagehouder die niet alleen mijn aardappelen had mogen opeten, maar zijn huis in Riom ook gepleisterd had met gips uit de Brico van Oostende.
Enkele weken geleden zag ik in het nieuws hoe zwaarbewapende Talibanstrijders met mijn camionette over de bergen van Afghanistan hotsten. Allahoe akbar.

Geen opmerkingen: