De zee aan een wasdraad

—Dichters op het strand: links W.H. Auden, rechts Bob Dylan. Midden: 't is haar stem die we daar horen. — 

‘I’ll love you till the ocean /Is folded and hung up to dry’ 

(W. H. Auden)

Geen mens te zien, alleen die stem. Dylan zegt zich te herinneren dat het 's ochtends gebeurd is, Auden zegt 's avonds. Volgens Auden heeft ze het over houwen & trouwen, Dylan beweert knechting & afscheid. Zelf weet ik alleen dat de tekst ons met de wind komt toewaaien en dat we ernaartoe stappen. Auden zegt dat de vrouw het over de zee heeft die aan een wasdraad hangt, wat hem danig enthousiasmeert, volgens Dylan betekent dat alleen dat die vrouw een hoek af heeft. Dan zien we haar op ’t einde van een strandhoofd zitten. We stappen op haar af, elkaar vasthoudend om niet uit te glijden. Wanneer we eindelijk naast haar staan, haalt ze tien kiezelsteentjes uit haar mond en zegt dat ze een tafelrede inoefent. Auden wordt smoor, Dylan zegt dat we ons beter uit de voeten maken. Zelf zeg ik iets over opkomend tij. Als we van dat strandhoofd weg zijn, zien we hoe zij de zee van de wasdraad haalt, weer kiezels in haar mond steekt en verder gaat met het inoefenen van haar rede die nog altijd over knechting & afscheid gaat, althans volgens Dylan, en volgens Auden over houwen & trouwen. Zelf begrijp ik er niets van, maar dat komt, daar moet ik zowel Dylan als Auden gelijk in geven, doordat ik nog bitterjong ben.
Flor Vandekerckhove

Dit verhaal heeft een staartje. Van Audens gedicht, ‘As I Walked Out One Evening’, dat me (samen met de song van Dylan) tot dit verhaal inspireerde, maakte ik een vertaling:  ’Die avond op de Spinoladijk’↗︎ U kunt die vertaling hier↗︎ horen declameren door woordkunstenaar Nancy Zwaenepoel.