De Hotchkiss van vader

Hotchkiss (volgens Glenn Vermoortel is ’t een model 1952) in Leopold II-laan Oostende. Rechts Hotchkiss model 1925-32.

In een Oostendse FB-groep plaatst Glenn Vermoortel deze foto van een Hotchkiss⇲. Nooit eerder heb ik van dat automerk gehoord. Maar het model zegt me iets. In Gauw!, boek waarin ik over mijn kindertijd vertel, schrijf ik over vaders allereerste personenauto. In mijn herinnering ziet die eruit als de auto op Vermoortels foto. Het is een van mijn eerste herinneringen, misschien wel mijn allereerste. Ik citeer uit het boek: 

Ik herinner me de eerste personenwagen. Ik weet dat mama me op haar arm naar buiten draagt om ernaar te kijken. De eerste gezinswagen! Tweedehands, een oud model waar de buren een beetje lacherig over doen, een beetje als een T-Ford. Vilt op ’t dashboard, gordijntjes voor de ramen, een wagen uit de tijd dat auto’s er nog als koetsen uitzien. En ik herinner me dat papa op ’t dak van die auto kisten laadt, een stapel zo hoog, dat ik denk dat de auto om zal vallen.

Mij zou het niet verwonderen als die auto zo’n Hotchkiss is. Niet een uit 1952, vader heeft geen geld voor nieuwe auto’s, hij koopt occasies — net als ik later — maar een tweedehands Hotchkiss, dat zou best kunnen; wellicht een model van lang voor de oorlog, want ik lees dat Hotchkiss bij ’t naderen van het oorlogsgeweld vooral tanks produceert. Al wat ik hierboven zeg, is puur geheugenwerk, er zijn geen familiefoto’s met die auto en er rest niemand aan wie ‘k het kan vragen. Dat die auto zo’n Hotchkiss is, is een mooie gedachte waarvan de Italianen zeggen: si non è vero è ben trovato.

Flor Vandekerckhove⇲

De e-boeken (pdf) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.