vrijdag 11 september 2015

Met je pulle op de tram



Wij troepten op het platform van de tram samen. De buitendeur stond open, er was een rood-wit geschilderde staaf die je belette uit het rijtuig te vallen. En je kon joelen naar de fietsers. Omdat daar echt teveel jong volk opeengepakt stond, verplichtte de kaartjesknipper ons soms door te schuiven, naar het coupé. Dat ervoeren we als een nederlaag. Wij, dat waren de tieners die vanuit Bredene naar de middelbare school in Oostende trokken, jongens van de stedelijke vak, de koksschool, meisjes van de Kaaistraat, jongens van ’t college en den atenee… Vrije zitplaatsen werden gemeden, ook omdat je je voeten niet op de bank mocht leggen. (Vraag: ‘Mogen jullie dat thuis ook doen?’ Antwoord: Wij hebben thuis geen tram.’) Neen, we monopoliseerden liever zo’n platform. Daar golden eigen regels, samen te vatten als de wet van de grootste mond. Wie bij zijn meisje stond, was onderwerp van hoon; wie te veel punten haalde was een blokzwijn; wie het opnam voor Benoni Beheyt werd uitgejoeld… Wie een thermoskan in de boekentas had, moest het ding met inzet van het hele lijf beschermen, zo'n thermos vroeg gewoon om een goedgeplaatste trap. Echte mannen (we waren bijna zestien) weigerden bijgevolg de thermos die moeder hun aanbood. Wij dronken liever uit zo’n gedeukte metalen drinkbus, een pulle. We waren daar bekend voor; wij waren de boertjes die in ’t college een aparte zaal bezetten, bij een studiemeester die zelfs zijn bijnaam aan onze blikken drinkbus te danken had: Pulle!
Soms dwarste de fameuze vistrein↗︎ onze tram. Vanuit de vismijn vertrok dagelijks een lange sliert witgeschilderde spoorwegwagens, vol vis, naar ’t binnenland en Luxemburg. Vanaf de Oosteroever stak hij traag de straat over. En blokkeerde alles wat daar moest passeren, ook de tram. Dat duurde, de vistrein was, zoals gezegd, lang. Hij was ook traag. Wanneer dat ’s morgens gebeurde, kon het niet lang genoeg duren, dat gaf ons een sterk argument om te laat in de klas te komen. Helaas gebeurde het meestal op de terugweg, dat was klote, omdat we daardoor Comedy Capers dreigden te missen, een programma vol filmpjes van het genre waar Laurel & Hardy zo goed in waren.

[In DLVuurtorenwachter dateert deze post van 2015. In 2022 redigeer ik het stukje opnieuw om het te presenteren aan de nieuw ontstane FB-groep Oostende nostalgie.]

2 opmerkingen:

Luc Blomme zei

Schitterend!
Ik heb ervan genoten.
Dankjewel!

Schampier zei

Dat ging inderdaad zo in de tijd. Knap ������