Balans & perspectieven

— Flor Vandekerckhove leest nieuwe vissersverhalen en Noël Warmoes speelt oude zeemansliederen (foto Jo Clauwaert) — 

Vrouwen sluiten hun boekjaar af, mannen lezen hun Nieuwjaarsbrief voor, bedrijven uiten het voornemen iets aan hun gewicht te doen en kinderen beweren dat ze gaan ophouden met roken. Ook ik ontsnap niet aan het ijkpunt dat Nieuwjaar is. ‘t Zijn nu eenmaal zo’n dagen.

De balans! In vier jaar tijd werd er meer dan 116.000 keer naar deze blog gekeken. Daarmee is de kaap van 100.000 gerond, voorwaar een heuglijk feit. Jaarlijks wordt er gemiddeld 36.000 keer naar De Laatste Vuurtorenwachter gesurfd en gesurft — want beide zijn goed — een getal dat fors gestegen is. Ik heb ook flink voortgedaan: 190 nieuwe posten, een jaarrecord! Dat record zal, zo moet ik eraan toevoegen, moeilijk te overtreffen zijn, ik zou haast dagelijks een verhaal moeten schrijven.

Al die cijfers mogen niet verhelen dat ik met weinig content ben. Als er dagelijks 100 mensen naar de blog kijken, begeef ik me al tevreden te ruste. Maar kijk, de jongste tijd zijn het er al 150. Nog cijfers: 193 mensen laten zich automatisch verwittigen wanneer er een nieuwe bijdrage verschijnt. Ook dat is een record: 51 meer dan bij de aanvang van ‘t jaar. Als gij daar nog niet bij zijt, dan moet ge zeker doen, want ’t is gratis en gij doet mij daar een plezier mee. 707 internetgebruikers zeggen regelmatig de blog op te zoeken, een toename van 81.

De cijfers komen van Google. Voor mijn part moogt gij van die onderneming zeggen wat ge wilt, maar het is wel een straffe uitgever. Nooit voorheen zijn mijn geschriften zo wijd verspreid geworden. Ge kunt tegenwerpen dat die uitgever mij daarvoor niet betaalt. Maar dat komt doordat De Laatste Vuurtorenwachter geen waren produceert, zoals boeken. De lezers kopen de vertellingen niet die zij hier lezen. Mijn verhalen bevinden zich in een andere soort economie, deze van de gift. Wie overigens denkt dat een schrijver op de vrije markt geld vangt, moet hier maar eens kijken, hij zal versteld staan.
Maar waarvan leeft gij dan, zo vraagt u vervolgens. Wel, ik heb een pensioentje. Wat mij toelaat u gratis verhalen aan te bieden. [Daarom ook wordt het pensioen door deze regering  zo in vraag gesteld; om kerels zoals ik weer in de markt te dwingen. Die ministers willen dat we weer deelnemen aan de wetten van vraag & aanbod. Da's 't kapitalisme hé. Zo, dat moest mij even van het hart, maar leest u vooral verder.]

Rechts in de blog staat de top-10. Dit jaar hebben daar vier nieuwe stukjes een plaats in veroverd. Op acht staat een in memoriam dat ik geschreven heb naar aanleiding van het overlijden van een schoolkameraad. Op zeven staat een tekst waarin ik verslag uitbreng van een politionele inval in mijn veranda. Mijn aparte kijk op de Oostendse Oosteroever heeft zelfs de top vijf gehaald. Maar echt massaal bekeken is Met je pulle op de tram, een herinnering aan de tijd dat we naar Oostende spoorden, alwaar we school liepen. Dat staat op vier.

Zijn er ook goede voornemens? Bij de aanvang van het jaar zei ik dat ik een beetje meer over film zou schrijven en over opera. Voor wat de film betreft heb ik me aan mijn woord gehouden, wat ik niet van de opera kan zeggen. Daar moet ik in 2016 iets aan doen. Voor de rest zou ik zeggen: doe zo voort Florremans, gij zijt niet slecht bezig gij. (Ha ja, als ik dat al niet zeg, wie dan wel?)

Nieuw is iets wat gij haast niet voor mogelijk houdt. In 2016 komt De Laatste Vuurtorenwachter uit zijn zetel! Samen met accordeonist Noël Warmoes biedt hij het publiek een spetterend avondvullend programma aan van nieuwe vissersverhalen & oude zeemansliederen. Tijdens die optredens wordt ook een boekje met zo'n vissersverhalen verspreid. Mijn kompaan Jo Clauwaert is daarvoor bijzonder merkwaardige tekeningen aan ’t bepeinzen. Als dat maar goed komt!

Flor Vandekerckhove