maandag 19 februari 2018

Herinneringen aan Herman Vermeulen


— Herman Vermeulen (°1948 - †2003) —
Hij had het eerst in Antwerpen geprobeerd en nu deed hij dat in Gent. Daar leerde ik hem kennen terwijl hij om een lief aan ’t treuren was. We werden dronken en we werden maten.
Het was 1968 en we genoten van het leven en van de meisjes die onze weg kruisten. We leefden rijk als ’t kon en arm als ’t moest. Rijk was voor ’t begin van de week, dan verorberden we het eten dat we van thuis meekregen, arm leven deden we als dat op was. Herman was in veel mijn leidsman, hij wist bijvoorbeeld dat we ons op zondagavonden naar de uitgangsbuurt moesten begeven omdat de coiffeuses dan — maandag rustdag ­— op pad waren. 
We zijn elkaar ook na onze studententijd blijven zien. Achter het station had hij een hofje met eigen kweek. Van hem kreeg ik mijn eerste joint te smoren. Van hem kreeg ik ook mijn eerste Lenin te lezen, Staat en revolutie, waarin ik las dat Lenin de economie naar het voorbeeld van de posterijen wilde reorganiseren. Voor mijn geestesoog verscheen het postkantoor van Bredene, waar het altijd heel lang wachten was. Dat leek me niet iets om na te streven. Misschien werd mijn lezing beïnvloed door de joint, want ik moest er ook hard om lachen; iets wat anders zelden gebeurt als je Lenin leest.
We hebben samen aan menig betoging geparticipeerd. De laatste waar we samen naartoe trokken was deze in Brussel, tegen de Spaanse dictator Franco. Die had in 1975, vlak voor hij — eindelijk! — stierf, nog vijf mensen laten executeren. Ik herinner me dat Herman en ik erg kwaad waren, net als al de anderen die aan die betoging deelnamen. Mijn echtgenote, die ons daar naartoe gevoerd had, wist niet goed wat ze meemaakte.
Was Herman toen al bij Amada? Of was hij er daar al weer weg? Werkte hij toen nog als interimarbeider of was hij al de vaste filmoperateur van Studio Skoop? Woonde hij toen al/nog in de Kozijntjesstraat, waar hij het hoekhuis deelde met een activist van de scholierenbeweging, die we Zotte Eric noemden? Al die beelden hebben een plaats in mijn geheugen, maar er staat helaas geen jaartal bij en evenmin een volgorde. Ondernam hij toen al reizen naar Turkije, waarvan hij telkens terugkeerde met een tapijt op zak? Feit is dat hij op den duur zoveel tapijten liggen had dat hij er een winkeltje kon op nahouden. Dat winkeltje werd trouwens een commercieel succes.
Herman is in 2003 overleden, maar het winkeltje bestaat nog altijd. Het ligt in de Gentse Kraanlei, dicht tegen de hoek met het Veerleplein. Al wandelend loop ik er voorbij. Tot mijn vreugde zie ik zijn naam nog op de etalage staan: Herman Vermeulen — Kelims — Oosterse tapijten.
Net voordat ik dit stukje afsluit zie ik dat er ook een website is: Na zijn overlijden,’ lees ik, ‘beheert Nadine Engels, zijn echtgenote, met deskundigheid en begeestering de door Herman opgebouwde collectie tapijten en kelims.’  That’s the spirit!

Flor Vandekerckhove↗︎


P.S.: Maar kijk, aan alles komt een einde. In 2020 lees ik de mare, de winkel stopt: https://www.made-in.be/oost-vlaanderen/nadine-rolt-na-36-jaar-haar-klassieke-tapijten-op↗︎.


— In mei 1978 is er in Gent protest tegen de militaire steun die België de Zaïrese dictator Mobutu verleent. Herman Vermeulen neemt eraan deel. We herkennen (1) Eddy Decreton; (3) Anne Louagie; (4) An Apostel (†); (5) Anni Van Landeghem; (6) Herman Vermeulen (†). (Foto collectie Willie Panhuis.) —

1 opmerking:

Ingelien zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.