Meneer Delanghe is een hoerenloper met geld en smetvrees. Het
eerste helpt, het tweede werkt tegen. Vandaar
dat je meneer Delanghe alleen in propere hoerenkoten aantreft. En dan mag het iets kosten. Hij vertelt me over een bordeel dat hem met twee hoeren
naar een studio leidt. Uit de gelagzaal neemt hij een fles whisky mee. Rollebollen in het salon, stoeien op de divan. Vlak voor het
moment suprême laat meneer Delanghe de halflege fles achter de sofa staan, de roep van het hemelbed is onontkoombaar.
Na afloop wassen ze zich gedrieën in de gesofistikeerde douche en thuis
schrobt meneer Delanghe alles nog eens extra van zich af. De daaropvolgende dagen steekt meneer Delanghe een tandje bij om de in dat bordeel gemaakte put te dempen, maar tegen het einde van de maand staat alles weer op punt. Dat
viert meneer Delanghe in datzelfde bordeel en weer begeeft hij zich met twee
(andere) madammen naar de ons alreeds bekende studio.
Terwijl hij in de sofa geniet van wat die twee voor hem op het
tapijt ontvouwen stoot zijn arm op de halflege whiskyfles die hij een
maand eerder, achter de sofa, achtergelaten heeft.
Zelf ga ik niet naar bordelen, wel naar de cinema. Daar
nuttigen Tania en ik telkens snoepjes van het merk Ricola. En weet je wat
ik doe als zo’n pakje leeg is? Ik leg het op een lichtbak of een armatuur. Wanneer we later nog eens in die zaal zijn, kijk ik of mijn pakje daar
nog ligt. Dat heb ik van meneer Delanghe geleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten