 |
| Bob Vandersteen, zoon van Willy, tekende een grafsteen voor zijn overleden vader. (© Bob Vandersteen.) Volgens stripkenner Jan Swerts is dat het mooiste graf uit de Belgische stripgeschiedenis. |
ELK JAAR geef ik aandacht aan november dodenmaand, deze keer al in oktober met een voorafname als Meer moet dat niet zijn, waarin ik een grafsteen van het Gentse ‘geuzenkerkhof’ prominent in hoofding plaats. Mooie tombe is dat, maar de mooiste aller graftomben is een gedicht van Edgar Allen Poe, door mij vertaald als Annabel Verlee. (Je vindt het origineel naast mijn vertaling in De ontdekking van mijn eigen basement tapes.)
Vandaag heb ik het over een vroege-bijna-doodervaring van Willy Vadersteen. Ik schrijf het af van Jan Swerts, ’t is te mooi om het te laten passeren en beter kan deze dodenmaand niet van start gaan, vind ik. (°) Aan het woord is striptekenaar Willy Vandersteen in een televisieprogramma, 23 januari 1987:
“Ik ben niet in een wiegje, maar in een kistje geboren. Het is 1913. We bevinden ons op het Stuivenbergplein te Antwerpen. Een volksbuurt. En moeder moet bevallen van wat ge hier nu voor u ziet. Bibi werd geboren ‘met de oude man’. Dat werd gezegd tegen een baby met een gerimpeld gelaat. (…) Ik was slechts zeven maanden en ik had ‘een helm’. Het vlies nog rond mijn hoofd. Moeder heeft dat met de tanden eraf getrokken, want de vroedvrouw was te laat. Ik was klein, zwak, onderontwikkeld dat het geen naam had. De tweede dag kwam de dokter en die verklaarde het kind dood. Wat natuurlijk een tranenvloed van vader en moede meebracht. Maar da mormel, dat moest in elk geval begraven worden. In die tijd was het de gewoonte een dooddrager te engageren die voor 20 frank het lijkje van de baby naar Schoonselhof bracht. 20 frank in die tijd moet een hele som geweest zijn, want vader besloot het zelf te doen. Hij ging in de rommelkast zoeken en vond nog een leeg sigarenkistje van Karel I. En daar paste die zevenmaander perfect in. Daar een bruin papier rond en vader ging naar ’t Schoonselhof. Maar hij was geen drie straten verder of hij hoorde iets in ’t kistje. Papier eraf. Kistje open. En… hij leeft! Hij terug naar huis. Moeder gelukkig, vader gelukkig en hier zit ik.”
