De Sex Pistols en ik

EEN VAN DE wapens die ik inzet om de surfende, swipende en scrollende internetlezer bij de literaire les te houden is de poëtische oneliner (altijd 17 lettergrepen, geen leestekens, geen kapitalen.) Allen Ginsberg is me daarin voorgegaan, zoals hij me ook voorgaat in samenwerkingen met rockers. Dat laatste doe ik ook, met dat verschil dat ik er niet voor uit mijn zetel kom, ik doe ’t op YouTube.
Of ’t voor Allen Ginsberg ook zo was, weet ik niet, maar voor mij is ’t experiment het belangrijkste, zowel voor de oneliners als voor ’t declameren op YouTube, ik ben een zoekende mens. Van de oneliner die ik u vandaag presenteer, bestaan daardoor een aantal declamatievarianten. In een ervan zing ik de oneliner op oud-Vlaamse wijze, daar keken eerder al 108 mensen naar; er bestaat ook een versie waarin ik aan zingzeggen doe (al 331 kijkers), maar de versie die ik vandaag presenteer is deze waar ik de oneliner samen met de Sex Pistols declameer. Ja, er mag gelachen worden, ook in de literatuur.
Flor Vandekerckhove ↱

De oneliner en de Sex Pistols

www.youtube.com/watch?v=GwdC703bmdg

walter wint een wonderlijk blotevoetenwandelwinkelweekend

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel: in dit geval ‘200’, dan begrijp ik het wel.): liefkemores@telenet.be⇲.

Een cheque van 5000 frank

Het gebouw van de Oostendse kredietbank, op de hoek Karel Janssenslaan en Hendrik Serruyslaan (foto uit 1952). Nu staat daar een flatgebouw.

GELD IS nooit mijn sterkste kant geweest, al dacht ik daar toen anders over. In die tijd studeerde ik aan een economische hogeschool↱ die me ook stage liet lopen. Dat laatste deed ik in een bedrijf dat gronden in Amerika verkocht en dat me heimelijk grote sommen geld voorspiegelde als ik mijn steentje kon bijdragen, iets wat ik wel zag zitten. Mijn verloofde daarentegen had er geen goed oog in, ze liet dat bedrijf doorlichten. Resultaat: de onderneming werd in sterke bewoordingen afgeraden. Ik heb die stage vervolgens flierefluitend uitgereden en achteraf een ijzersterk stagerapport afgeleverd, voornamelijk bestaand uit die vernietigende doorlichting. Het bedrijf overhandigde me als troostprijs een cheque ter waarde van 5000 frank en de hogeschool roemde me omwille van mijn sterk stagerapport.

Die ervaring heeft me veel geleerd. Ten eerste iets over winstverwachtingen: als het te mooi is om waar te zijn, is ’t wellicht niet waar. Ten tweede enige zelfkennis: flierefluiten ging me beter af dan geldbejag. En ten derde: de Oostendse Kredietbank was geen Oostends filiaal van de Kredietbank. Dat laatste kwam ik te weten toen ik daar met die cheque een rekening bij de Kredietbank wilde openen.
Flor Vandekerckhove↱

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

De mama en de sjah

De sjah van Iran bezoekt op 15 mei 1960 Oostende. Kan iemand me zeggen wie hem op de foto bloemen overhandigt?

JE HAD makkers in soorten. Bij sommigen kwam je aan huis, bij anderen hield het op aan de voordeur. Het interieur van die laatsten oogde — voor zover je er al iets van te zien kreeg — altijd voornaam, dat van de eersten was altijd rommelig.
Robert Devisch↱ woonde met zijn familie in een tweewoonst in de Bredense Zeelaan (Norbert Olders↱ herinnert zich dat de andere kant bewoond werd door het gezin van schoolmakker Vincent Wtterwulghe↱.) Bij Robert Devisch kwamen Norbert en ik aan huis. Dat menage oogde rommelig, niets wees op voornaamheid, behalve één foto die ik me meer dan zestig jaar later nog herinner. Daarop zien we de sjah van Perzië↱ die in een open wagen rondgereden wordt en daarnaast lacht moeder Devisch die hem een bloementuil overhandigt. Het beeld is in mijn hoofd verankerd, samen met de vraag: wat had deze eenvoudige huisvrouw met die verre vorst van doen?
Aan Robert Devisch kan ik het niet meer vragen, hij is overleden. Ik raadpleeg het internet en passeer alzo 22 foto's↱ die me de sjah tonen terwijl hij in 1966 Oostende bezoekt. Daarna kan ik een tekst downloaden↱ waarin Philippe Menu in 1998 alles, maar werkelijk alles, over dat bezoek vertelt, afsluitend met: ‘De stad Oostende heeft dit bezoek met de nodige luister omhangen, vooral rekening houdend met de korte duur ervan. Velen hebben gratis bijgedragen tot het welslagen ervan.’
Was moeder Devisch een van die velen die gratis bijdroegen? Ik keer terug naar de fotoverzameling, meer bepaald naar die ene foto waarop iemand de sjah bloemen overhandigt. Ik herken er moeder Devisch niet in. Is zij het? Is ’t iemand anders? Ben ik eens te meer slachtoffer van een herinneringsvervalsing↱, iets wat me regelmatig parten speelt? Zo herinner ik me pokerspelletjes met Caroline Slabbinck↱ die nooit plaatsvonden en een kapsalon ten huize van Freddy Buffel↱, dat nooit heeft bestaan. En zo herinner ik me misschien verkeerdelijk moeder Devisch die bloemen aan de sjah overhandigt.

Flor Vandekerckhove↱

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be↱.

Iets waarin Jan Deconynck voorkomt

Links: Jan Deconynck en Flor Vandekerckhove (2014). Midden: Het meisje met de dode vogel (XVIde eeuw), het schilderij uit de Zuid-Nederlandse school bevindt zich in in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel. Rechts: Dame met dode vogel (2016) van Jan Deconynck.

EIND SEPTEMBER voelde ik een behoefte dagen. Ik formuleerde die toen ietwat omslachtig als Ik voel dat ik iets moet schrijven waarin Linda Molleman voorkomt⇲. Deze morgen voelde ik iets soortgelijks, nu betreft het Jan Deconynck⇲ (60), kunstenaar, net als Linda. 
Ik ken Jan al lang, ik ken hem intenser dan Linda die ik alleen van horen zeggen ken, er is een tijd geweest dat ik me fluitend naar diens tentoonstellingen begaf. Ik heb werk van hem in huis. Dat heet Dame met dode vogel en maakt deel uit van een aantal oefeningen waarin Deconynck de klassieke schilderkunst bevraagt. Zo is Dame met dode vogel verwant aan Het meisje met de dode vogel⇲, schilderij uit de zestiende eeuw. Zeer interessant: als alles al geschilderd is, wat valt dan nog te schilderen? En ook: hoe valt dan nog te schilderen?

Soortgelijke vragen houden mij als schrijver ook bezig, mijn experimenten met 100-woordenverhalen, éénparagraafverhalen, oneliners, driezinnenverhalen, provoverzen, e-boekjes en YouTube-declamaties… zoeken naar een antwoord op zo'n vragen.
Ik weet dat Jan graag het terrein van de schilderkunst verlaat (thuis heeft hij een vleugel staan) en ik begrijp dat het voor een schilder verademend is om ‘eens iets anders’ te doen, een partijtje voetbal spelen⇲ bijvoorbeeld. Van Stefaan Pennynck verneem ik nu dat Deconynck een boek geschreven heeft: Zwemmen in 1970. (°) Zijn tweede al, zegt Marc Loy.
Zwemmen is, schrijft Stefaan, ‘een originele Bildungsroman, geschreven in een expressionistische stijl en met een symbolistische structuur.’ Mij leert Pennyncks lange introductie vooral dat Deconynck met dit boekje het spectaculair groeiende peloton vervoegt dat ik graag met de kermiskoers⇲ vergelijk.
Ik zie dat ik pedant aan ’t worden ben, wat het verhaal nooit ten goede komt. Kan ik de situatie op de valreep redden? Simon Carmiggelt⇲ snelt me te hulp. Ik neem een stukje uit twee verschillende Kroeglopen-cursiefjes en kleef ze aan elkaar, er ontstaat een kort prozagedicht, een antwoord van het genre Dame met dode vogel: als alles al geschreven is, wat/hoe valt dan nog te schrijven.

En toen gaf hij me opeens de hand. Dat had hij nog nooit gedaan in al die jaren. Toen vroeg hij naar de heer Woen. En hij gaf de heer Woen ook de hand. En de volgende dag ging hij dood. Het regende hevig. Dat was wel fijn.

Flor Vandekerckhove⇲

(°) Jan Deconynck. Zwemmen in 1970. 90 pp. Eigen beheer. 2024. Stefaan Pennynck leidde het boek in op 21 juli, in de Oostendse Galerie De Grote Ruutten, waar het boekje ook te koop is. Wie Pennyncks inleiding — ‘Een originele inkijk in de kunstenaarsziel van Jan Deconynck’ — wil lezen, vraagt ernaar via stefaan.pennynck@telenet.be.

De digitale publicaties (pdf of ePub naar keuze) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel: in dit geval ‘Velerlei maquis’): liefkemores@telenet.be⇲.

Velerlei maquis

IN Vabre⇲, bovenop de berg, kijk ik naar een vervallen hoeve, ooit hoofdkwartier van het plaatselijke maquis⇲. Tegelijk denk ik na over mijn eigen positie in het literaire veld, wat uiteraard iets heel anders is. Toch ontstaat er kruisbestuiving. In mijn hoofd schuiven maquis en literatuur naar elkaar op, ze neigen naar elkaar, onverwachts reiken ze elkaar de hand, er volgt zowaar gemeenschap. ’t Kan haast niet anders of dat werpt vruchten af. 
Zo vlot als ’t boven op die berg in mijn hoofd gebeurt, zo aarzelend vindt het daarna een weg naar het witte blad, in mijn geval dit scherm (zei Raymond van het Groenewoud al niet: ‘In mijn hoofd is alles heel eenvoudig.’⇲) Maar kijk, ik ben inmiddels weer thuis en trots meld ik u de publicatie van Velerlei maquis, essay dat cirkelt rond het maquismoment van bekende modernistische schrijvers. 

Meer erover in onderstaande advertentie, een product van het even spitsvondige als imaginaire reclamebureau Reclame Is Onze Enige Kwaliteit.
Flor Vandekerckhove⇲

De digitale publicaties (pdf of ePub naar keuze) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel: in dit geval ‘Velerlei maquis’): liefkemores@telenet.be⇲.

Wondermooi Hendaye aan de Golf van Biskaje

Links. ’s Avonds trakteert Hendaye je op een feeëriek beeld. Achter mij ligt de monding van de rivier Bidasoa⇲ in de Golf van Biskaje⇲, tegen de grens met Spanje. De lichtjes aan de overkant van de baai zijn deze van Irún⇲ in Spaans Baskenland. Rechts: het huis dat Pierre Loti tot aan zijn dood in Hendaye bewoonde.

TANIA HEEFT enkele dagen de GR10⇲ bewandeld, route die over de Pyreneeën gaat, vertrekkend aan de Atlantische Oceaan en eindigend aan de Middellandse Zee. Starten doet ze in Hendaye⇲, laatste Frans havenstadje aan de Golf van Biskaje. 
Mij geeft het de gelegenheid om er een en ander te bekijken. Zie me daar zitten op een muurtje aan de rand van de baai die Frankrijk van Spanje scheidt. De lichtjes op de achtergrond zijn die van Irún⇲ in Spaans Baskenland. En dit kan ik al zeggen: Hendaye is waarlijk zo mooi als dat fotootje laat vermoeden.
Ik zie dat Pierre Loti⇲ in Hendaye gestorven is, Franse schrijver die ik een beetje ken. Dat laatste komt doordat hij auteur is van Pêcheur d’Islande⇲, vissersroman en verplichte literatuur⇲ voor de redacteur van Het Visserijblad⇲, die ik in 1988 geworden was.
Ik haal het ferm vergeelde boekje uit de kast en herinner me meteen Gaud. Verliefd als ze is, wacht ze, uitkijkend over de zee, op de terugkeer van IJslandvaarder Yann, maarrrr: ‘Hij is nooit meer teruggekomen. Op een nacht in augustus had hij daar, voor de kust van het donkere IJsland, te midden van een groot lawaai van woede zijn huwelijk met de zee gevierd, met de zee die ooit ook zijn voedster was geweest; zij was het die hem had gewiegd, die van hem een ​​grote en sterke tiener had gemaakt - en vervolgens had ze hem, in zijn verbazingwekkende mannelijkheid, alleen voor zichzelf teruggenomen. (…) Hij, die zich Gaud, zijn vleselijke vrouw, herinnerde, had zichzelf in een gigantisch gevecht tegen deze grafbruid verdedigd. Tot het moment dat hij zichzelf in de steek liet, zijn armen open om haar te ontvangen, met een diepe kreet als een brullende stier, zijn mond al gevuld met water; armen open, uitgestrekt en voor altijd verstijfd.’ (°)
Pierre Loti schreef niet alleen over ’t zeemansleven, hij was ook een zeeman. Wanneer hij in 1891 het bevel over een kanonneerboot op zich neemt, komt een einde van zijn vaarcarrière. De kanonneerboot is gestationeerd in Hendaye, vanuit een huis aan de rand van de riviermonding kan hij het schip in ’t oog houden. Op 10 juni 1923 sterft hij in dat huis.
Flor Vandekerckhove⇲

(°) Pierre Loti. Pêcheur d’Islande. 1967. Editions Livre de poche - 253 pp. De vertaling uit mijn Frans boekje heb ik aan Google Translation overgelaten.

Herinneringen aan Aïnhoa

Links: het plein waarop ook vandaag nog pelota gespeeld wordt. Op de achtergrond de kerk. Rechts: Chicuito, kampioen van Frankrijk, met in zijn hand de cesta.

NU ZIJN we weer thuis, maar enkele dagen geleden zaten we nog op een caféterras in Aïnhoa⇲. We aten een ijsje en keken, zoals het toeristen betaamd, onderzoekend uit op plein en kerk. Over beide heb ik iets te vertellen maar het caféterras komt eerst. Wie daar plaatsneemt, doet dat op Franse bodem, maar die bodem ligt daar zo dicht tegen de grens dat Proximus je — biep biep — welkom in Spanje heet. Ga je pissen, dan denkt Proximus dat je de grens weer oversteekt, biep biep, welkom in Frankrijk. Is dat niet straf? Op ’t net vind ik een oude postkaart die het illustreert, de foto toont ons Aïnhoa ’Village basque à 2 km. d’Espagne’: langs deze kant van de grens gekocht, aan gene kant gepost, alzo bewijst de postzegel.
Nu iets over het plein dat er vandaag nog altijd op dezelfde manier bijligt. Dat dient uitsluitend voor ’t spelen van Pelota, typisch Baskisch balspel waarvan wij, onwetenden, zeggen dat het ietwat op squash lijkt. Je speelt het met de blote hand, met een palet of met een cesta, soort korf waarmee je de bal… Wie meer wil weten wend de steven naar Wikipedia⇲ die het uitlegt. Terwijl wij daar op het terras zitten, treedt het plaatselijke schooltje aan, allemaal pelotaspelers in de dop, die er een oefenpartijtje van maken, sommigen met de blote hand, anderen met de pelata en de kampioenen in spe met zo’n rare cesta. Wat ons leert dat pelota niet alleen maar folklore is, pelota leeft!
Waarna we ons naar de kerk begeven. Tania vindt dat maar een donker hol, zegt ze, maar ze verandert van gedacht wanneer een oude seut een euro in de gleuf van soortement juke box steekt, waarna zich in die kerk een waar klank- en lichtspel ontplooit, waarbij het retabel⇲ in volle glorie oplicht en een koor van wel tien sœurs sourires er een walsje bij zingt. Mijn dag kan niet meer stuk, ook omdat we bij ’t verlaten van Aïnhoa op een muur stoten waarop INDEPENDENTZIA SOZIALISMOA gekalkt staat.
Flor Vandekerckhove⇲

Songs uit de kelder van het collectieve geheugen ophalen

Bob Dylan in een montage voor de Big Pink, huis waarin hij zich met The Band terugtrok om er, ongezien door de wereld, vrij te kunnen creëren. Ik zie dat je het nu nog altijd als vakantiehuis⇲ kunt huren.

Rick Danko⇲ huurt de ‘Big Pink'⇲ in 1967, hij gaat er wonen met Garth Hudson⇲ en Richard Manuel⇲. Dylan herstelt in de buurt van een motoaccident⇲ èn van de tumultueuze wereldtournee van 1965-66⇲. Hij vat het goed samen in zijn Chronicles⇲: ‘Ik had een motorongeluk gehad en raakte gewond, maar ik herstelde. De waarheid was dat ik uit de ratrace wilde stappen.’ Tijd voor herbronning en dat is ook wat in die inmiddels legendarische kelder van de Big Pink gebeurt. 
Bob Dylan bereidt daar de jaren zeventig voor, jaren die Marshall Berman⇲ in zijn magistrale boek over de moderniteit titelt als Bringing It All Home, ook naam van een album uit de sixties van Dylan. Berman: ‘Dit briljante album, misschien wel Dylans beste, zit vol surrealistisch radicalisme van eind jaren 60. Tegelijkertijd drukken de titel en de titels van sommige nummers (…) een intense band uit met het verleden, ouders, thuis, die bijna volledig ontbrak in de cultuur van de jaren zestig, maar een decennium later centraal aanwezig is. Dit album kan vandaag de dag opnieuw worden ervaren als een dialoog tussen de jaren 60 en de jaren 70. (…)’ Wat Dylan en zijn muzikanten daar doen is het oude Amerika ophalen om het in het modernisme te integreren. Want ook dat zegt Berman: ’Hedendaagse modernisten dringen er niet langer op aan, zoals de modernisten van vroeger zo vaak deden, dat we moeten ophouden Joods, zwart, Italiaans of wat dan ook te zijn om modern te zijn.’ (°)

In 1967 worden in The Pink House meer dan honderd nummers opgenomen, waarvan vele door Dylan zelf geschreven. Dylan en C° maken bandopnames, audioschetsboekjes. Die bandjes worden op grote schaal uit de kelder gesmokkeld en er zijn al vlug bootlegs⇲ beschikbaar. Officieel worden de opnames voor het eerst in 1975 uitgebracht, The Basement Tapes, en vervolgens in 2014 in hun geheel, The Basement Tapes Complete, nadat het overgrote deel van het materiaal al in de jaren 1967-1975 op bootlegs publiek gemaakt werd … De platenmaatschappij moest iets doen om ten minste een deel van haar royalty's⇲ 'veilig te stellen' zoals dat heet.

In The Old Weird America (°°) vertelt Greil Marcus hoe Robbie Robertson⇲ het Pink House beleeft: ‘We gingen binnen met gevoel voor humor. Het was allemaal een gok. We speelden in absolute vrijheid, we deden niets waarvan we dachten dat ook maar iemand het zou horen zolang we leefden. Maar wat begon in die kelder, wat eruit kwam – en The Band kwam eruit, folksongs, mensen die elkaars hand vasthielden en over de hele wereld heen en weer wiegden terwijl ze ‘I Shall be Released’ zongen, de afstand die dit allemaal aflegde – vertrok van deze kleine samenzwering, waarbij we onszelf amuseerden. Tijd doodden.’ 
Wat er uit die kelder tevoorschijn kwam, wordt nog ’t best verwoord in een citaat uit 1944: ‘… een van ’s werelds fascinerendste verhalen [is] dat van het geheime, of niet-officiële, muzikale leven van dit land. Het lijkt erop dat het allemaal verband houdt met afwijkende religieuze meningen. Het omvat evenveel afwijkende meningen van het officiële Amerika als van het officiële Europa. Het is gebaseerd op het voorrecht van elke mens om God te loven, maar even goed om een ​​juffrouw het hof te maken, met zelfgekozen songs. Tweehonderd jaar lang heeft het institutionele bemiddeling in de cultuur geweigerd, net zoals het ook de noodzaak van institutionele bemiddeling voor zieleheil heeft ontkend. Als gevolg hiervan hebben we een verzameling Britse songs die de pogingen van kerken, staten en scholen heeft overleefd – want alle hebben ze geprobeerd – om het te doden.’ (°°°)
Flor Vandekerckhove⇲

(°) Marshall Berman. All That Is Solid Melts Into Air. The Experience Of Modernity. 1983. Uitg. Verso, London - New York. 384 pp. Dat is de enige keer dat Bob Dylan in het boek te sprake komt, een voetnoot op p. 332.

(°°) Greil Marcus. The Old Weird America. The World of Bob Dylan’s Basement Tapes. Updated Edition. 2011. Uitg. Picador. Henry Holt & C°. New York. 296 pp.

(°°°) Virgil Thomson, in America’s Musical Autonomy, 1944. Geciteerd in Greil Marcus. ‘… one of the most fascinatiing stories in the world [is] that of the secret, or nonofficial, musical life of this country. It would seem that it is all bound up with religious dissent. It includes as much dissent from official America as from official Europe. It is based on the privilege of every man to praise God, as well as to court a damsel, with songs of his own choosing. For two hundred years it has refused institutional mediation in culture, as it has denied the necessity of institutional mediation of salvation. Als a result, we have a body of British song that has survived the efforts of churches, of states, and of schools—for all have tried—to kill it.’ 

Honger en dorst

Foto facebookpagina Frituur Elga⇲.

Het was de beste der tijden, het was de slechtste der tijden,

het was de eeuw van wijsheid, het was de eeuw van dwaasheid,

het was het tijdvak van het geloof, het was het tijdvak van ongeloof,

het was het jaargetijde van het licht, het was het jaargetijde van duisternis,

het was de lente van de hoop, het was de winter van de wanhoop.

^{Uit A Tale of Two Cities. Charles Dickens}

IEDEREEN mag in ’t leven een periode meemaken, vind ik, waarin je je tijd verdoet, waarin je niets leert, niet presteert, niet rendeert, een tijd zonder verantwoordelijkheid en zonder plannen om daar iets aan te doen. Ik heb het niet over vakantie, da’s rusten met het oog op de toekomst, evenmin heb ik het over ‘t pensioen, da’s uitrusten van ’t verleden. De periode die ik in de openingszin iedereen gun, is iets heel anders, ’t is een tijd zonder verleden of toekomst, iets wat eindeloos voortduurt, althans… zolang als 't duurt.
Eileen Myles beschrijft die tijd in Chelsea Girls: ‘Alleen dronken worden en verliefd zijn vond ik leuk. Als ik geen van beide was, had ik alleen geld nodig voor mijn huur, sigaretten en koffie, makkelijk zat.’ (°) George Brassens bezingt die periode in Les copains d’abord⇲. En er bestaat ook een prachtig Vlaams lied over: De fanfare van honger en dorst⇲, meesterlijke song van Lieven Tavernier, even meesterlijk vertolkt door Jan de Wilde.
Aan die song moest ik weer denken toen ik al scrollend op de Gentse persblog⇲ van Frank Depreitere⇲ stootte. Deze keer had hij het daar over Elga, ‘oer-moeder van de Gentse frietenbak’: 

We hadden geen geld om eten te kopen 

maar wisten voor alles het beste adres. 

Mosselen bij Leentje en frieten bij Elga 

en Annie bewaarde voor ons wel een fles.

En iedere nacht, nog net voor het slapen, 

de laatste vijf frank in Eddies jukebox.

A hard rain's gonna fall zong’n we samen 

Met de fanfare van honger en dorst 

Minstens twee van die adressen waren ook de mijne: frituur Elga in de Zuidstationstraat en ’t Keetje, café van Eddy, naast de drukkerij van Vooruit. Over ’t Keetje schreef ik eerder al: 

Aan de wand schilderijen, realistische stijl. In de jukebox Je ne regrette rien. Duvel. Waard Eddy wordt geassisteerd door iemand die we Kleine Eddy noemen. Alle mannen hebben baarden, alle vrouwen dragen rolkraagtruien. Wie me hebben wil, komt me daar opzoeken. Dat doet ook JP. Eddy speelt rechtopstaand kaart aan de toog, hij ziet JP rondkijken en wil weten wie hij zoekt. Zegt JP: ‘Ik zoek iemand met een baard.’ Twintig vingers gaan de lucht in.

Frank Depreitere leert me in z'n persblog dat niet alleen Lieven Tavernier Elga bezingt. Dat doet ook dichter Akim A.J. Willems⇲:

wij waren jong

nog onbezonnen

& gij waart toen al oud

verdiende al jaren ’t zout op uw patatten

met zatten

die nog rap een hongerke wilden stillen

voor ze thuis toch maar naar hun kloten kregen

wij bakten het bruin 

& gij bouletten, satés & frieten 

met stoverij & mayonaise 

om vier uur ’s nachts 

& doe daar maar een pintje bij!

wat ouweventenblues & een goestingske

nooit nog echt honger & nooit nog echt dorst

is wat er overblijft nu gij er niet meer zijt

& een stuk van mijn jeugd moogt inpakken

om mee te nemen

Flor Vandekerckhove⇲

(°) Eileen Myles. Chelsea Girls. 253 pp. Lebowski Publishers, A’dam. 2017. Vertaald uit het Amerikaans door Evi Hoste en Anniek Kool.

Mijn herinneringen aan het lunapark

De foto komt van het profiel van de FB-groep Bredene Retro, de herinneringen zijn van mij. Links op de foto: toegang tot dancing Wig Wam. Rechts: openstaand portaal van het lunapark.

WILLY Brys was de uitbater, een jongere jeugdvriend van mijn vader. Achteraan was er soortement mini-bowling, nog daarachter kwam later dancing Wig Wam en helemaal vooraan stond rechts een rij voetbaltafels. In het middenstuk presenteerde 't lunapark een verzameling vernuftige elektronica ter vertier, kijkkasten die tegen geringe betaling opflitsten: geweerschieten, autoracen, flipperen, een grijpkraantje dat je (net niet) kon hanteren,… Soms, heel soms, had je prijs, meestal was je eraan voor de moeite.

Jonge Vlaamse tieners, als ik, leerden er hoe je indruk op Waalse meisjes kon maken. Je keek dat af van oudere tienerjongens die in het openstaande portaal plaatsnamen, waar ze nonchalant tegen de deurpost leunden, rechtopstaande kraag à la James Dean⇲, duimen achter de broeksriem, zoals cowboys, brillantine was een plus, kauwgom een must. Als ze succes boekten en met een meisje in de diepten van dat speelhol-voor-beginners verdwenen, nam je hun plaats tegen de deurpost in, rechtopstaande kraag, duimen achter de broeksriem. Als je geen brillantine voor handen had, dan toch kauwgom. Soms, heel soms, had je prijs, meestal was je eraan voor de moeite.
Flor Vandekerckhove⇲

GAUW! is het eerste boekje dat ik schreef nadat ik eind 2013 besliste alleen nog digitaal te publiceren. Het verhaal, waarin ik over mijn kindertijd vertel, verscheen als e-boekje in 2014. Gaandeweg leerde ik meer over elektronisch schrijven. Het verhaal werd daardoor in opeenvolgende edities korter, de vierde editie voegde er links aan toe, waardoor lezers voortaan ook naar liedjes uit die tijd kunnen luisteren. In deze vijfde editie behoud ik de liedjes en herschrijf het verhaal helemaal in provoverzen⇲, een door mijzelf bepaalde vorm met strenge regels die ervoor zorgen dat het verhaal tegemoet komt aan de verwachtingen van internetlezers: kort, vernuftig in zijn eenvoud, erg geschikt voor wie, zoals ik, een korte spanningsboog heeft… De e-boeken (pdf en ePub naar keuze) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.