 |
Links — Sloeber ging graag op bezoek bij mijn ouders. Dan zat ze op schoot bij mijn vader, Marcel, door ons gemeenzaam pépé genoemd, en keek door het raam naar het straatgebeuren. Rechts — De ranke mens met al dat haar ben ik, wat haast niet te geloven is, de hond is Sloeber. |
Sloeber was lelijk als de nacht. En stinken! Ze had
epilepsie, moest dagelijks een pil nemen en vertikte het om die te slikken. Om haar te
verschalken draaide ik er een stuk chocola rond, de chocola at ze op, de pil
bleef achter. Dan kreeg ze een aanval, ik zette m’n voet op haar en liet haar schokken, sidderen,
schudden, kwijlen en beven tot het over was. Waarna ze stinkend verder leefde, alsof er niets gebeurd was. Ze was ook vals. Van zodra je haar de rug
toekeerde pikte ze je eten, dat begroef ze met het oog op magere jaren. Dat leidde tot gênante situaties, zoals
die keer dat ik met veel moeite een vrouw in bed gekregen had die een
bloedworst tussen de lakens aantrof. Dat valt niet uit te leggen. Op ’t einde was ze helemaal uitgeleefd: open kankerwonden, reuma,
epilepsie, half blind… Dat kon niet blijven duren. Ik smeet een laatste keer haar stok in
zee en nadat ze die teruggebracht had, trokken we naar de veearts die haar
een spuitje gaf. Ze liet een ferme scheet en gaf de geest.
Op 1 januari 2022 publiceert uitgeverij De Lachende Visch een nieuw e-boek van Flor Vandekerckhove. Honderd titelloze eenparagraafverhalen wordt ingeleid door Flors oud-leraar Nederlands Alfons Vandenbussche.
De e-boeken van Flor Vandekerckhove zijn gratis voor wie erom vraagt. Vooraf bestellen kan. Het boek wordt u dan per e-mail toegestuurd zodra het in het rek van De Weggeefwinkel komt te liggen. Vraag erom via liefkemores@telenet.be↗︎
Geen opmerkingen:
Een reactie posten