zondag 19 juli 2015

Tot de dood ons scheidt


De IJslandvaart maakte het huwelijksleven in de vissersgezinnen niet altijd even gemakkelijk, maar je kunt evenmin zeggen dat het allemaal kommer & kwel was. De mannen waren lange tijd van huis weg, waardoor de vrouwen er alleen voor stonden, maar die uithuizigheid hield wel de liefde vers. Ook in het echtelijke bed van Camiel De Visscher en Maria De Commeere — twee vijftigers — werd nog altijd veel en lekker gevrijd.
Dat we het seksleven van die twee zo goed kennen, komt doordat de rijhuizen in de oude visserswijk erg gehorig waren. Telkens wanneer De Visscher vanuit IJsland thuisgekomen was, werden de buren uit hun slaap gerukt door Camiel die bij het klaarkomen steevast luidkeels de naam van zijn echtgenote uitschreeuwde: MARIAAAAAAA!  Waarop het haar beurt was om klaar te komen en met hoge stem te roepen: ‘CAMIIIIIIIIIIIIIEL’ Het was een gewoonte als een ander en de buren hadden ermee kunnen leven, ware het niet dat het verschillende keren per nacht gebeurde. En telkens galmde het weer over de daken: MARIAAAAAAA! Uit hun slaap gerukt restte de buren vervolgens niets anders dan te wachten tot de kreet beantwoord werd: CAMIIIIIIIIIIIEL! 
Dat ging zo door tot 12 april van dat vermaledijde jaar. Klokslag twaalf had de stem van Camiel over de ingeslapen wijk geklonken: ‘MARIAAAAAAA!’ De buren links en rechts van het huis, alsmede die van de overkant, schrokken die nacht al voor de tweede keer wakker. Her en der klonk een ingehouden vloek. Gewoontegetrouw wachtte de straat vervolgens op Maria’s antwoord. Vader ging eens plassen, moeder controleerde eens te meer de wekker. Terwijl vader op de terugweg de koelkast opentrok, keek moeder door een kier in het rolluik om te zien welk weer het was. Maar wat komen moest, kwam niet. De kreet van Camiel werd niet beantwoord en een uur later lag iedereen weer te slapen. Iedereen, behalve Camiel. Die dood was. En Maria die stilletjes en liefdevol, zonder dat iemand ’t horen kon, zijn naam murmelde: Camiiiiel. Meer valt hier niet over te vertellen, maar ’t is toch een mooi verhaal.

Flor Vandekerckhove
[Dit verhaal past in een project waarmee ik vissersverhalen opnieuw tot leven wil wekken. Wie in de rechterkolom van de blog op het label ‘Verhalenproject 2015-16’ drukt, vindt elders soortgelijke verhalen. Het bovenstaande verhaal is een bewerking van een stuk dat ik eerder schreef. Ik heb het nu naar de visserij toe herschreven en fel ingekort.]

Geen opmerkingen: