Een lied kan een verhaal verbergen

Onlangs publiceerde ik Onderweg, op zoek naar verhalen. Mocht het je ontgaan zijn, dan kun je op de blauwe titel drukken en dan leidt het systeem je ernaartoe. Hoop ik, want erg goed ben ik niet in de techniek die zo'n dingen mogelijk maakt. Maar wat ik zeggen wil: inspiratie voor Onderweg… vond ik onder meer in twee songs van Canned Heat.

Het gebeurt wel meer dat songs me inspireren. Er zitten er nog twee van Nick Cave in de pijplijn, een van Jacques Brel en zelfs een van de onnavolgbare Frank Zappa.

In de blog staan nu al zeventien verhalen geïnspireerd door songs. Onderaan plaats ik het lijstje en ook daar zet ik de verhalentitels in blauw. Kun je ook weer op zo’n titel drukken.

Ik ga niet zeggen dat ik het procedé van Bob Dylan geleerd heb, maar zijn biografie, Kronieken, heeft me toch ferm gestimuleerd om dat terrein verder te exploreren: Sommige dingen wil je gewoon op jouw manier doen, je wil zelf zien wat er achter het mistgordijn ligt. (…) Je moet iets weten en iets begrijpen en dan het jargon links laten liggen.’ 
Ik heb me deze Dylaanse gedachte toegeëigend en er een variatie aan toegevoegd: een song kan een ander verhaal verbergen, een verhaal van mij. Er is trouwens nog iemand die me in deze de weg gewezen heeft. Wat Francis Bacon me daarover leert, heb ik eerder al beschreven in Waarom schreeuwt de paus.

Je kunt zeggen dat ik dan niet bijster origineel ben, maar ik bevind me met Bob Dylan en Francis Bacon toch wel in goed gezelschap, en ook in dat van Pablo Picasso bijvoorbeeld, waar hij zegt: slechte kunstenaars kopiëren, goede kunstenaars stelen. En van Damien Hirst: ‘Al mijn ideeën zijn sowieso gestolen.’

En nu het lijstje: Tijdverlies, zalig inderdaad werd geïnspireerd door The Dock of a Bay van Otis Redding; Mijn leven als ontdekkingsreiziger door Bob Dylan’s 115th dream; ‘t Was midden in de nacht door het gelijknamige kinderlied; Hotel California door de hit van The Eagles; Oorwurm door Tom Waits die op zijn koertje It’s Alright With Me zingt; Milieucatastrofe… door A horse with no Name van America;  Django’s requiem door de bewerking van een verloren requiem, waarover Warren Ellis zich ontfermd heeft; Een andere kijk op Lazarus vertrekt van Dig, Lazarus, Dig!!! van Nick Cave; Dit is geen… is geïnspireerd door Rene And Georgette Magritte With Their Dog After The War van Paul Simon; Die kat kom weer is een verhaal dat voortbouwt op het gelijknamige Zuid-Afrikaanse kinderlied; Sterkste man van Gent blijkt West-Vlaming maakt gebruik van het Gentse volkslied De sterkste man van Gent; Toen de zee aan een wasdraad hing werd geïnspireerd door As I Went Out One Morning van Bob Dylan; In Het nichtje van Hugo Claus laat ik me leiden door Walt Whitman’s Niece van Billy Bragg & Wilco; De Groote Slachting vertrekt van Suicide in theTrenches van Peter Doherty; Veertig is een variatie op De wilde boerendochter van Ivan Heylen, en Nooit meer oorlog vindt zijn oorsprong in een uitvoering van The Old Man door The Dubliners.

Flor Vandekerckhove

P.S.: Inmiddels gaat de reeks uiteraard verder. Op 2 juni heb ik hier ook al een verhaal gepost dat geïnspireerd werd door Frank Zappa’s creatie The Dangerous kitchen. En sinds 24 juni staat ook Het paard in de blog, een verhaal waarbij Jacques Brel me op weg hielp. Verder zijn er nog twee verhalen te vinden op basis van songs van Nick Cave. Een heet Niet alleen de vis wordt duur betaald en dat staat daar. Het ander heet De rode rechterhand van Fiorine en dat moet nog verschijnen.