ELK JAAR trek ik erop uit, naar Frankrijk, 1100 kilometer ver, tot ik aankom op een berg.
Altijd dezelfde reis, altijd dezelfde berg. Of die berg een naam heeft is
onduidelijk, maar de top ervan heet Puèg del Borion⇲. We bevinden ons in de Languedoc,
waar de dingen Occitaans zijn. Puèg
spreek je uit als piëche; borion is een verkleinwoord van bòria, hoeve.
Op
die berg heb ik een huisje overgehouden uit de tijd dat ik jong & dynamisch
was en de koterijen dermate goedkoop dat zelfs ik er een kon kopen⇲.
Daar trek ik nu jaarlijks heen, mijn reisweerzin overwinnend omdat een reis
naar je eigen huis nauwelijks zo genoemd mag worden.
Elk
jaar is ’t weer hetzelfde en elk jaar is het toch weer anders. Er is een jaar
geweest dat het aan de Puèg del Borion
zo koud was dat ik alleen maar het bed uitkwam om hout te zoeken, te kappen en
te stoken, waarna ik met kleren en al weer in bed dook.
Er
was een jaar waarin ik op de radio avond na avond naar de Ring des Nibelungen⇲ geluisterd heb, negentien uur muziek met teksten in een taal die
ik niet begrijp, voorafgegaan door inleidingen in een andere taal die ik
evenmin begrijp. Achteraf heb ik de betreffende VHS-banden⇲ gekocht om er nooit meer
naar te luisteren.
Onvergetelijk
is ook het jaar van de slang⇲! Sindsdien komt er nog maar weinig volk op
bezoek. Er
is een jaar geweest dat ik van daar uit een uitstap naar Lourdes⇲ ondernomen
heb. Sindsdien ben ik een liefhebber van die stad, ook omdat ik er
getuige geweest ben van menig mirakel.
Er
is een jaar geweest dat mijn auto er onderweg de brui aan gaf en sindsdien heb
ik geen auto meer⇲ en daardoor geld te over. Ja, dat zijn ferme avonturen.
Maar meestal gebeurt er niets, en ook dat is telkens weer een avontuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten