Telkens ik uit de Franse Languedoc naar huis terugkeer, breng ik de aldaar door mij bijeengeharkte oogst mee. De lente van 2019 is trouwens
bijzonder vruchtbaar gebleken. In mijn mandje: een podcast, een roman en
vier korte verhalen; alles geïnspireerd door het Franse bergdorpje waar ik al
27 jaar naartoe trek. Sta me toe dat ik ook u erheen leid. We beginnen met de korte
verhalen:
- - in Dieren en hun manieren vertel ik over mijn
inspanningen om de slangenfamilie Couleuvre uit mijn vakantiewoning weg te
houden;
- - ’t is niet omdat een mens zich 1100 kilometer ver terugtrekt dat de
Oostendenaars hem niet weten te vinden. In Roland ereburger! gaat het over een telefoontje
dat ik daar uit Oostende ontvang (nog een geluk dat ik de telefoon nooit opneem);
- - weet u overigens dat mijn vriendin en ik ons daar ooit over een kat ontfermd hebben,
een echte bergbeklimmer? U leest er alles over in Een kat genaamd Peune;
- - zo’n verblijf in Vabre mag idyllisch zijn, toch blijft het dorp
niet gespaard van politieke kwesties. Ik sprak er onlangs over met coiffeuse
Vanessa en met Jules, de Vlaamse uitbater van de camping du Roussy. Al pratend
hebben we samen de politieke crisis bezworen.
- - Mag ik nu om uw onvoorwaardelijke aandacht vragen? Aandacht! Aandacht! Sinds enkele
weken is De Laatste Vuurtorenwachter niet alleen een blog, maar ook een
podcast. Daar vallen inmiddels al twintig stukjes te beluisteren. Zoals het
verhaal ‘Erger dan een café zonder bier’,
dat ook over Vabre gaat. U wordt ernaartoe geleid als u hier
klikt.
- - Aan dat laatste verhaal kleeft een voorgeschiedenis. Die beschrijf ik in een gothic roman. Schrik niet: ’t gaat niet over een turf van 300 bladzijden. ’t Is een ultrakorte van 11 pagina’s; in één stoelgang leest u heel dat boekje. U kunt het, net als alle andere producties van De Laatste Vuurtorenwachter, gratis verwerven. (Erom mailen doet u naar florvandekerckhove@telenet.be)
- - Aan dat laatste verhaal kleeft een voorgeschiedenis. Die beschrijf ik in een gothic roman. Schrik niet: ’t gaat niet over een turf van 300 bladzijden. ’t Is een ultrakorte van 11 pagina’s; in één stoelgang leest u heel dat boekje. U kunt het, net als alle andere producties van De Laatste Vuurtorenwachter, gratis verwerven. (Erom mailen doet u naar florvandekerckhove@telenet.be)
En zeg nu, ter afronding, luidop samen met mij: zelden heeft een schrijver
zijn publiek zo intens vertroeteld.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten