 |
| — De Wikipediapagina van Stavele vermeldt als beroemde 'Stavelaars' Alexis De Carne en Johan Vande Lanotte. Die laatste zit hier naast De Laatste (Vuurtorenwachter). Foto Jo Clauwaert. — |
WEKELIJKS GAAN WIJ wandelen en deze week vertrekt die wandeling in Stavele. We zijn daar al geweest. Over die eerste keer heb
ik hier⇲ verslag uitgebracht. Deze
keer kom ik beter voorbereid aan de start. Voorbereiden is, zo blijkt nu echter, niets voor mij, ik denk niet dat ik dat nog eens
doe.
In Stavele wil ik naar sporen van Alexis De Carne (1848-1883) zoeken,
een priester-dichter, en naar restanten van diens familiedrukkerijtje, een
uitgeverij ook, onder meer van blaadjes die tijdens de Grote Oorlog aan het
front verspreid worden — ‘Verschijnt als
’t past’.
Ik heb die sporen ook gevonden, er foto’s van genomen en… ze achteraf
per ongeluk gewist. Dat is pech, maar geen nood, ik heb nóg invalshoeken.
In de tiende eeuw is daar in de omgeving, in de wijk Eversam, een
adellijke broedermoord gepleegd, en wel omwille van een everzwijn. In het Eversambos
zoek ik er de sporen van. Tevergeefs, want het bos
dateert van de twintigste eeuw. Tien eeuwen verschil, net iets teveel om me te
inspireren.
Ik heb nóg iets in petto. Op onze wandelweg ligt de villa Martha, een
landhuis dat een rijkaard in de Belle Epoque voor zijn nichtje laat bouwen. Het
huis wordt weer bewoond en ligt afgeschermd achter hoge omheiningen. Ik begrijp
dat uiteraard wel, maar ik kan het niet fotograferen, wat me tegelijk de
lust ontneemt om er iets over te schrijven.
Moraal van het verhaal: al dat voorbereiden levert niets op.
Nog een geluk dat ik in de schuif een foto liggen heb van mezelf en
Johan Vande Lanotte. Hij is, net zoals pastoor De Carne, in Stavele opgegroeid.
Zijn vader is daar onderwijzer geweest, wellicht in ’t oude schooltje dat nu
een B&B is. Johans beeltenis neemt hier de plaats van pastoor De Carne in.
Ja, ik maak het me deze keer erg gemakkelijk, maar ik heb een
excuus. Zopas heeft de facteur me
een zending boeken uit Amerika bezorgd. Ik sta te popelen om eraan te beginnen… Als u een dezer dagen iets hoort ruisen door het struikgewas is dat niet het stemgeluid van Toon Hermans, maar het
ritselen van bladzijden die ik omsla.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten