DE WANDELING LOOPT al op zijn einde wanneer we in Beveren de Brouckmolen
passeren, we trekken voorbij natuurkern Gatebeek. De dijk waarop we lopen moest het perceel eertijds
droog houden. Nu de zee zich teruggetrokken heeft, houdt die dijk de percelen juist nat, de vogels zijn er blij om. We zitten op een bank, de hond zoekt de schaduw
op, Tania maakt foto’s. Ik had het toen al moeten weten: hier zal ik
een stukje over schrijven. Mijn trage geest denkt er helaas pas 's anderendaags aan.
Ik speur het internet af en val op Natuurforum Vlaanderen. Daar lees ik iets over dit stuk zompige natuur. Op 13 september 2012 meldt een Wim dat de lepelaar alweer
vertrokken is. In andere berichten vermeldt hij spreeuwen, veldleeuweriken,
vinken, kieviten, een buizerd, een sperwer en een torenvalk, smienten,
wintertalingen, een zeearend (die er uiteindelijk toch geen blijkt te zijn), bergeenden, pijlstaarten,
wilde eenden, grutto’s, een slechtvalk; steltkluten en authentieke kluten,
huiszwaluwen, boerkes, kwikken… En dan
staat daar, op 23 april 2014, opeens deze bangelijke mededeling: ‘De Gatebeek-Brouckmolen was één van de
favoriete plekjes van Wim. Nu is Wim een deeltje van zijn favoriete plekje.’ Verder vind ik geen berichten meer van deze Wim. Wat is er
gebeurd? ‘Nu is Wim een deeltje van
zijn favoriete plekje.’ De mare blijft in al zijn onduidelijkheid in mijn trage
geest hangen.
 |
| — Wim Parmentier (†10.04.2014) — |
Coda: 's Anderendaags kijk ik nog eens naar die site. Daar ontdek ik nu: ‘Wim Parmentier, gewoon Wim voor de vrienden van het forum, is
gisterenochtend 10.04.2014 om 5.00u gestorven aan een hartfalen tijdens een
gezinsuitstap met de mobilhome naar het Zwarte Woud. Hij was 51. Mijn
jeugdvriend en neef Wim was gebeten door de schoonheid van de natuur. Hij bezag
de dingen op een poëtische wijze. Voor alle mooie momenten in het leven of
mooie dingen die hij te zien kreeg, had hij snel een gedichtje klaar. Soms zat
hij wat complex in mekaar, maar bij de vrienden van de natuur kon hij steevast
tot rust komen. Hij was er graag bij. Hij vond het belangrijk zijn kennis en
enthousiasme voor de natuur en de vogels in het bijzonder door te geven aan
zijn (nog jonge) kinderen. We zullen je missen, Wim. Vlieg dit najaar alvast
als buizerd eens over de telpost. We gaan zwaaien.’ (Yann).
 |
| (Eigen foto) |
 |
| (Eigen foto) |
 |
| (Eigen foto) |
1 opmerking:
Wat een fijn stukje alweer😉😊.
Een reactie posten