De Krant van West-Vlaanderen heeft die fotoshoot met een indrukwekkende
reportage aangekondigd (foto rechts). Daarin staat een passage waarover ik een wijle
wil reflecteren: ‘De keuze voor Bredene
als decor voor de Benny Holidaycollectie is niet toevallig. Marijke — die
altijd al in Gent woont — beschouwt de badstad als dochter van de Bredense
kunstenaar Flor Vandekerckhove sowieso als haar tweede thuis.’
Dat de Krant van West-Vlaanderen me een kunstenaar noemt heeft een
voorgeschiedenis. Op een dag 'vraagt' een nieuwsmanager van dat huis me uitdrukkelijk om een door mij aangeleverde
columntekst te veranderen, ja hij dringt aan. Waarop ik de telefoon neerleg. Einde column. (°°)
Waar ze in Roeselare eerst een journalist dachten te zien, zien ze opeens een kunstenaar. De verwarring van die manager valt te begrijpen, goedgeschreven verhalen bewegen zich in het
grensgebied van feit en verbeelding, voorwaar een moeilijk te duiden niemandsland.
Wie verhalen schrijft is daardoor moeilijk te plaatsen, zeker voor managers: Is ’t een journalist of
is ’t een kunstenaar? Daar hoort blijkbaar een karaktertrek bij: een journalist
zou meegaand zijn en een kunstenaar is dwars.
Dat ook mijn dochter dwars kan zijn, daar moet ik haar moeder niet van
overtuigen. Komt dat doordat ze een kunstenaar is? De journalist in mij probeert het uit te vissen. Ik vraag het aan een lezer die beeldend kunstenaar is, een ervaringsdeskundige. Hij vertelt me
dat hij ooit een tekening kon verkopen, een dorpszicht, op voorwaarde dat hij
de schoorsteen weggomde die er volgens de kandidaat koper teveel aan was. Ik
vraag hem of hij dat al dan niet gedaan heeft. Zijn antwoord: ‘Voor mijn kop niet, hé!’
Wat scheelt er eigenlijk aan ons? En wat scheelt er eigenlijk aan
mensen die ons zo’n dingen durven vragen?
Flor Vandekerckhove
1 opmerking:
Ja!!! Wat scheelt er eigenlijk aan die mensen?! Nie pleuje, mijn god nie!
Een reactie posten